Τελικά το υποτίθεται ψαγμένο του Σαρτρ ότι κόλαση είναι οι άλλοι, μπορεί να είναι και η πιο βαρετή διαπίστωση. Ιδίως από κάποιον που γενικά καλά περνούσε με την παλιο-παρέα του (αν σκεφτεί κανείς τα άλλα που τράβηξε η γενιά του), κάνοντας και αποτελεσματική διαχείριση του φιλοσοφικού προιόντος του.
Αντίθετα, ενδιαφέρουσα είναι η περίπτωση της κόλασης του Swift, που περιέχει ποιητές, κριτικούς και κάμποσους δικηγόρους. Ευφάνταστη και σίγουρα όχι αυτονόητη και η περιγραφή της κόλασης του Joyce, ως ένα πτώμα που σαπίζει μέσα στο φέρετρο καθώς μετατρέπεται σε ένα κολλώδες ζελέ. Ο Dante, από την πλευρά του, έχει κάνει ρεζερβέ το μπάνιο κοπράνων για τους επαγγελματίες κόλακες.
Ίσως όμως η καλύτερη περίπτωση να είναι η κόλαση του Pratchett, όπου οι καταραμένοι είναι αναγκασμένοι να βλέπουν σλαιντς από τις καλοκαιρινές διακοπές άλλων.
Πολύ κοντά είναι και το baby sitting στο συγκεκριμένο κοριτσάκι, που εξάλλου έχει ανοιχτή γραμμή με την κοιλάδα του κλαυθμού.
(φωτό the film journal)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου