Σιχαίνομαι τον Προυστ, αλλά αρέσει στον εγκέφαλό μου

Προφανώς λόγω ζήλιας που πρέπει να φοράνε λευκές ποδιές ενώ άλλοι τριγυρνάνε επιμελώς ατημέλητοι στα καφέ με τα σοφιστικέ βιβλία τους, κάποιοι παν-επιστήμονες ερευνούν την εγκεφαλική δραστηριότητα αναγνωστών ανάλογα με το τι διαβάζουν.

Η βασική ιδέα: όταν διαβάζουμε καλή λογοτεχνία, ενεργοποιείται ένα σημείο του εγκεφάλου, ενώ όταν διαβάζουμε, πχ, εφημερίδα, ενεργοποιείται κάποιο άλλο.

Δεν είναι βέβαια σαφές γιατί η εγκεφαλική δραστηριότητα πρέπει να συμπίπτει με τις λογοτεχνικές μας κατηγορίες. Πάντα τα ίδια σημεία ενεργοποιούνται με την "καλή" λογοτεχνία; Αν ναι, τότε γιατί δεν κοιτάμε κατευθείαν τον εγκέφαλο όταν διαβάζουμε για να δούμε αν κάποιο κείμενο είναι καλό ή κακό, αντί να χάνουμε χρόνο με τις θεωρητικές προσεγγίσεις και τα λογοτεχνικά σαλόνια;

Ο DH Lawrence για χρόνια αντιμετωπιζόταν ως τσόντα. Ποιό σημείο του εγκεφάλου άναβε τότε; Μετά έγινε αποδεκτός ως μεγάλος λογοτέχνης. Άρα άρχισε να ανάβει κάποιο άλλο σημείο.

Και αν κάποιος εξακολουθεί να το θεωρεί τσόντα, ποιό σημείο του εγκεφάλου ενεργοποιείται; Της λογοτεχνίας, ή της καλής τσόντας;