Κατά καιρούς κάτι μας πιάνει και ερωτευόμαστε διανοούμενους που στη χώρα τους δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους. Ίσως επειδή θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάποια συνομωσία τους κρατάει στην αφάνεια και ότι μένει σε μας να τους σώσουμε. Ναι, πράγματι, ίσως το ότι δεν τους ξέρει κανένας να οφείλεται σε μια συστηματική προσπάθεια φίμωσής τους που με τη σειρά της αποδεικνύει το πόσο σημαντικοί είναι. Από την άλλη υπάρχει βέβαια και ο παραδοσιακός σνομπισμός που θεωρεί ότι η αδιαφορία των μαζών είναι ακλόνητο διαπιστευτήριο ποιότητας.
Δεν περνάει βέβαια από το νου μας ότι μπορεί να αξίζουν το χρονοντούλαπο ή την αφάνεια. Εξάλλου, η τέχνη έχει μεγάλες αγκάλες, χωράει από τους άσχετους μέχρι αυτούς που μόλις βρουν λίγο χρόνο, θα γράψουν κανένα βιβλιαράκι. Στην εποχή του self help, πολλοί και πολλές έχουν βρει τον εαυτό τους κάνοντας τέχνη, χωρίς βέβαια να αναρωτιούνται αν η αυτοθεραπεία τους μας αφορά. Δεν πειράζει, κατά αναλογία με το ‘give me your tired, your poor’ στο αμερικάνικο άγαλμα της ελευθερίας, λέμε και εμείς ‘φέρτε μας τους ατάλαντούς σας’.
Σε πιο ακαδημαϊκά πλαίσια ο κύριος λόγος που με τέτοια ετοιμότητα εμφανίζονται νονοί των απανταχού αγνώστων είναι επειδή από τη στιγμή που δεν τους ξέρει κανένας, οι επίδοξοι νονοί μπορούν να γίνουν ειδικοί χωρίς την παραμικρή αντίσταση από τρίτους. Ένα είδος one man show όπου ο διανοούμενος της επιλογής μας κάθεται πάνω στο γόνατό μας σαν κούκλα εγγαστρίμυθου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου