Χτες η μόνη είδηση μετά από πολλές ημέρες για τον 15χρονο Αφγανό. Αναφερόταν στην κηδεία του στην Καισαριανή. Οι περισσότεροι, πιθανόν λόγω κρυφο-ιδεολογικών αγκυλώσεων, δυσκολευόμαστε ακόμα να το περιγράψουμε ως φόνο. Αντ'αυτού μιλάμε για ατύχημα ή για βόμβα που έσκασε πρόωρα,(δηλαδή υπάρχει κάποια αποδεκτή 'κανονικότητα' με τις βόμβες;), για τη μη ανάληψη ευθύνης, για τους μετανάστες, για τον ιμπεριαλισμό, για την αποξένωση στις σύγχρονες κοινωνίες. Μετά ήρθε το Πάσχα και αρχίσαμε να μιλάμε για το αν θα είναι ακριβότερο φέτος το πασχαλινό τραπέζι. Αφού τα'παμε και αυτά, γεμίσαμε τα τάπερ με νηστίσιμα και την κοπανήσαμε για τα χωριά μας. Τώρα με την κηδεία του τον ξαναθυμηθήκαμε.
Κάντε τη σύγκριση με τον Δεκέμβριο του 2008. Ίσως τα πράγματα να είναι διαφορετικά επειδή δεν ήταν Έλληνας και επειδή δεν έγινε στα Εξάρχεια, αλλά κάπου εκεί στα 'άσημα' Κάτω Πατήσια. Λες και το έχουμε ήδη αποφασίσει ότι τέτοια είναι η μοίρα των μεταναστών, και ας κομπάζουμε για τα αντιρατσιστικά ρεφλέξ μας. Το πώς αντιδρούμε σε τέτοιες περιστάσεις - και όχι μόνο οι συναυλίες υποστήριξης ή τα συνέδρια που στήνουμε - δείχνουν το πραγματικό πρόσωπό μας. Τώρα τα πράγματα δείχνουν ότι δεν έχουμε καν πρόσωπο γιατί έχουμε δύο μέτρα και σταθμά για τα πάντα. Οι εξεγέρσεις μας, όπως και οι καταδίκες μας, πάντα επιλεκτικές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου