Ψηλαφώντας στο σκοτάδι

Ένας ολόκληρος κόσμος στη Δύση, ειδικά στις αγγλόφωνες χώρες, ασχολείται με την ασθένεια, σχεδόν ως χόμπι. Τηλεοπτικές σειρές σε νοσοκομεία, αφιερώματα σε εφημερίδες και περιοδικά για ανίατες ασθένειες (με σαδιστικά λεπτομερείς περιγραφές των συμπτωμάτων), βιβλία με αντίστοιχα θέματα, ή άλλα που γράφονται από ετοιμοθάνατους και υπαγορεύονται με το βλέφαρο, γιατροί που με την ηδονή του ειδικού εξηγούν την κατρακύλα του σώματος ενώ το τρώει η αρρώστια, γυναίκα με οξύ Αλτσχάιμερ που δεν ξέρει ούτε ότι ήταν έγκυος αλλά ούτε ότι γέννησε, το πώς αν πηγαίνουμε τουαλέττα το βράδυ και ανάβουμε το φως αυξάνουμε τις πιθανότητες καρκίνου. Τέλος, το απόλυτο κυκλικό τρενάκι του τρόμου για κάθε άντρα: η στυτική δυσλειτουργία δείχνει ότι μπορεί να είστε στα πρόθυρα καρδιακού, που με τη σειρά του προκαλεί άγχος που αυξάνει την πιθανότητα καρδιακού και, φυσικά, προκαλεί ακόμα περισσότερη δυσλειτουργία κοκ.

Ναι, η επιστήμη έχει αποφασίσει να μην αφήσει τίποτα σε χλωρό κλαρί, να μπει στην κρεβατοκάμαρα, να γίνει η απόλυτη εξουσία κάθε πτυχής του βιου. Πολλά δε από αυτά που δεν μπορεί να θεραπεύσει μας τα πετάει ως μπαλάκι πρόληψης, προσπαθώντας να μας πείσει ότι είναι απολύτως φυσικό να μετατρέψουμε τα σώματά μας σε κλινικά υποκείμενα κάνοντας συνεχώς εξετάσεις, ψηλαφώντας κάθιδροι/ες από τον τρόμο εαυτούς και αλλήλους, διατηρώντας την καλή μας διάθεση ακόμα και όταν τα νέα είναι χάλια, λες και αυτό θα μας κάνει φιλαράκια με την ασθένεια (πολυ ενδιαφέρον βιβλίο πάνω στο θέμα εδώ). Είναι σίγουρο ότι πολλοί άνθρωποι θα είχαν ζήσει πολύ πιο ανθρώπινα την ασθένειά τους αν δεν είχαν την πλήρη επιστημονική εικόνα.