Χρήσιμα τα μηνύματα από το χώρο της επιστήμης, που αυτή τη φορά θα οδηγήσει ακόμα περισσότερους γονείς σε υπερπροστατευτισμό και απόλυτη αποκοπή από τον κόσμο των ενηλίκων. Το συμπέρασμα μέσα σε άκρες είναι: αν αφήνετε το μωρό σας να κλαίει μπορεί να πάθει βλάβη ο εγκεφαλός του, ενώ αν δεν κλαίει και αποκοιμιέται ήσυχα μπορεί να έχει ήδη πάθει.
Αν τελικά αποκοιμηθεί, και βρείτε λίγο χρόνο και θέλετε να φάτε καμία σοκολατίτσα για να ξεσκάσετε, προσέξτε γιατί μπορεί να καταλήξετε σε ψυχίατρο.
Καλύτερα τα κεκάκια. Ιδίως αυτά που μας υπενθυμίζουν όλες τις παγίδες που καραδοκούν με ανοιχτές δαγκάνες.
Σε πολλά κείμενα για το DDT γίνεται αναφορά στις πιθανές επιπτώσεις του στην ανθρώπινη υγεία. Όμως, το μεγαλύτερο μέρος των κειμένων ασχολείται με τις αρνητικές επιπτώσεις στα πτηνά, και κυρίως στον φαλακρό αετό και στο τσόφλι των αυγών του. Ακόμα και ο τίτλος του βιβλίου που οδήγησε στην απαγόρευση του DDT, The Silent Spring, παραπέμπει στα πουλιά. Στο μεταξύ, η ελονοσία σκοτώνει περίπου 1 εκατομμύριο άνθρωπους το χρόνο στην Αφρική. Αν το DDT αποδειχθεί ότι είναι αποτελεσματικό όπλο κατά της ελονοσίας, ίσως η σιωπή των ανθρώπων να πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο από αυτή των πουλιών. Τουλάχιστον αρχικά. Η ίδια η συγγραφέας του βιβλίου, Rachel Carson, τόνιζε ότι δεν είναι κατά των εντομοκτόνων, αλλά κατά της αλόγιστης και γενικευμένης χρήσης τους.
Οικονομολόγοι, αναλυτές πάσης φύσεως, και φυσικά δεκάδες ειδικοί-θαμώνες καφενείου που για κάποιο λόγο έχουν πρόσβαση σε top secret πληροφορίες που ούτε οι ταξιτζήδες ξέρουν, βιώνουν τα 15 λεπτά φήμης τους με την οικονομική κρίση. Μετά τους γιατρούς και τον ΠΟΥ με την απολαυστική καταστροφολογία για τους χοίρους, ήρθε η σειρά νέων ειδικοτήτων. Μόνο που στην περίπτωση της οικονομικής κρίσης, οι ίδιες οι αναλύσεις δημιουργούν το φαινόμενο. Κάτι ανάλογο με το να αρρωσταίνεις ενώ ο γιατρός περιγράφει τα συμπτώματα.
Οι διάφορες κρίσεις (σεισμοί, επιδημίες κλπ), αποκαλύπτουν πόσοι, τελικά, άριστα πληροφορημένοι κρυφοί ειδικοί υπάρχουν. Την περίοδο του μεγάλου σεισμού στην Αθήνα άκουσα κάποιον σε ένα μπαρ να αναμεταδίδει νέα του ξάδελφού του ότι τα γουρούνια του σκούζανε στη Θήβα, άρα να περιμένουμε μεγάλο σεισμό. Σπουδαίοι σεισμογράφοι τα γουρούνια, ιδιώς αν ο ξάδελφος τα κυνηγούσε να τα σφάξει.
Να αναρωτηθούμε όμως γιατί πάνε τα πράγματα κατά διαόλου, ειδικά στη χώρα των ειδικών; Απλή ερώτηση, στα όρια της μπαναλιτέ.
Είναι σίγουρο ότι υπάρχει ζωή αλλού στο σύμπαν. Όμως, αν μας επισκεφτούν εξωγήινοι, θα έχουμε την ίδια τύχη που είχαν οι Ινδιάνοι μετά την επίσκεψη του Κολόμβου, είπε ο Stephen Hawking.
Βέβαια, μετά την υποδοχή στο Roswell, έχει εκδοθεί διαγαλακτική ταξιδιωτική οδηγία κατά της Γης.
'Δεν έχω σκοπό να παραπλανήσω παρουσιάζοντας μύθους ως γεγονότα, όπως έκαναν πολλοί, αλλά να αφήσω το πραγματικό να ανακατευτεί με το φανταστικό, όπως συμβαίνει στους ερημωμένους λαβύρινθους του νου.'
Από το Nothing Happened and Then It Did: A Chronicle in Fact and Fiction του Jake Silverstein
Πόσα ρουθούνια έχουμε; Τέσσερα. Τα δυό γνωστά και δυο 'χοάνες' (ή choannae), κάπου μέσα. Ποιό είναι το πιο άνυδρο μέρος του πλανήτη; Η Ανταρκτική. Σε κάποιες περιοχές της έβρεξε για τελευταία φορά πριν δυο εκατομμύρια χρόνια.
Αυτά από το The Book of General Ignorance.
Χρήσιμες πληροφορίες αν είστε ο μόνος που εξακολουθεί να μιλάει μέσα στο αυτοκίνητο ενώ οι υπόλοιποι απολαμβάνουν τον ύπνο του τρεχούμενου σάλιου με προσκέφαλο το τζάμι.
Ίσως και τα τελευταία σας λόγια πριν σας κατεβάσουν στα Καμένα Βούρλα για να συνεχίσετε με κτελ.
Για μέγιστο βαθμό χαλάρωσης, προτείνουμε ταυτόχρονο παίξιμο και των δυο πλατώ, με ελάχιστη διαφορά στον χρόνο εκκίνησης.
Κάπως έτσι είναι και η αίσθηση της ελαφρώς μεθυσμένης επιστροφής σπίτι ανάμεσα από τα διάφορα καλοκαιρινά μπαρ.
Σημ για όσους γεννήθηκαν μετά το 2006: ο σκληρός δίσκος που βλέπουμε είναι από ένα σπάνιο υλικό, το βινύλιο. Το βινύλιο είναι ιδιαίτερα ακριβό υλικό γιατί δεν κρεμάει, δεν παγώνει και δεν μολύνεται από ιούς. Επίσης, αν 'χτυπήσει' κάποιος δίσκος, δεν καταστρέφεται όλη η συλλογή μας στο διπλανό δωμάτιο.
Τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή την αντιμετωπίζαμε με τρόμο την περίοδο των Ολυμπιακών, αλλά και πριν. Πολλοί στην Ελλάδα ντρεπόμασταν για τον τρόπο που κάναμε τα πράγματα. Όπως και να έχει το ζήτημα, τα μέλη της επιτροπής απέπνεεαν ένα είδος ηθικού δέους. 'Τι να λένε και οι Αθάνατοι με τα καμώματά μας', λέγαμε σχεδόν ψιθυριστά, δαγκώνοντας με αιδώ θεούσας το κάτω χείλος μας. Μάλλον με έκπληξη διαβάζουμε λοιπόν για το σκοτεινό παρελθόν του αποβιώσαντα Σάμαρανκ και για φωτογραφίες όπου εμφανίζεται να χαιρετά τον Φράνκο με τεντωμένο χέρι.
Αν δεν αντιμετωπιστεί η οικογενειοκρατία, δεν θα άλλαξει τίποτε στην Ελλάδα. Έτσι τουλάχιστον ισχυρίζεται η κ. Τσουκαλά στους New York Times, η οποία συνδέει τις οικογενειακές δομές ακόμα και με την υπογεννητικότητα.
Οι περισσότεροι νέοι μένουν στο πατρικό τους μέχρι τα 35, σύμφωνα με το άρθρο.
Καλύτερο πάντως από τις χώρες όπου οι περισσότεροι, με προτεσταντικό μειδίαμα, βάζουν από νωρίς τους γονείς τους σε οίκους ευγηρίας και το θεωρούν και απολύτως νορμάλ.
Τελικά το υποτίθεται ψαγμένο του Σαρτρ ότι κόλαση είναι οι άλλοι, μπορεί να είναι και η πιο βαρετή διαπίστωση. Ιδίως από κάποιον που γενικά καλά περνούσε με την παλιο-παρέα του (αν σκεφτεί κανείς τα άλλα που τράβηξε η γενιά του), κάνοντας και αποτελεσματική διαχείριση του φιλοσοφικού προιόντος του.
Αντίθετα, ενδιαφέρουσα είναι η περίπτωση της κόλασης του Swift, που περιέχει ποιητές, κριτικούς και κάμποσους δικηγόρους. Ευφάνταστη και σίγουρα όχι αυτονόητη και η περιγραφή της κόλασης του Joyce, ως ένα πτώμα που σαπίζει μέσα στο φέρετρο καθώς μετατρέπεται σε ένα κολλώδες ζελέ. Ο Dante, από την πλευρά του, έχει κάνει ρεζερβέ το μπάνιο κοπράνων για τους επαγγελματίες κόλακες.
Ίσως όμως η καλύτερη περίπτωση να είναι η κόλαση του Pratchett, όπου οι καταραμένοι είναι αναγκασμένοι να βλέπουν σλαιντς από τις καλοκαιρινές διακοπές άλλων.
Πολύ κοντά είναι και το baby sitting στο συγκεκριμένο κοριτσάκι, που εξάλλου έχει ανοιχτή γραμμή με την κοιλάδα του κλαυθμού.
Θα περίμενε κανείς ότι οι άνθρωποι των γραμμάτων μπορούν να κάνουν κάποιες βασικές διακρίσεις, αποφεύγοντας τις γενικεύσεις. Ιδίως όταν προέρχονται από χώρες οπου δεν λείπουν παρόμοια φαινόμενα. Εξάλλου έγινε αρκετή φασαρία και εδώ για το ζήτημα της παρέλασης. Απ'ότι φαίνεται δεν αρκούσε για τον κ. Κανταρέ. Εμείς από τη μεριά μας ήταν ανάγκη να είμαστε τόσο κατευναστικοί και προσεκτικοί στην απάντησή μας όταν ακύρωσε τη διάλεξή του;
Θα μπορούσαμε επίσης να σκεφτούμε πόσοι ήθελαν ακριβώς αυτό το αποτέλεσμα, που τόσο εύκολα προέκυψε από αυτογκόλ.
Προφανώς λόγω ζήλιας που πρέπει να φοράνε λευκές ποδιές ενώ άλλοι τριγυρνάνε επιμελώς ατημέλητοι στα καφέ με τα σοφιστικέ βιβλία τους, κάποιοι παν-επιστήμονες ερευνούν την εγκεφαλική δραστηριότητα αναγνωστών ανάλογα με το τι διαβάζουν.
Η βασική ιδέα: όταν διαβάζουμε καλή λογοτεχνία, ενεργοποιείται ένα σημείο του εγκεφάλου, ενώ όταν διαβάζουμε, πχ, εφημερίδα, ενεργοποιείται κάποιο άλλο.
Δεν είναι βέβαια σαφές γιατί η εγκεφαλική δραστηριότητα πρέπει να συμπίπτει με τις λογοτεχνικές μας κατηγορίες. Πάντα τα ίδια σημεία ενεργοποιούνται με την "καλή" λογοτεχνία; Αν ναι, τότε γιατί δεν κοιτάμε κατευθείαν τον εγκέφαλο όταν διαβάζουμε για να δούμε αν κάποιο κείμενο είναι καλό ή κακό, αντί να χάνουμε χρόνο με τις θεωρητικές προσεγγίσεις και τα λογοτεχνικά σαλόνια;
Ο DH Lawrence για χρόνια αντιμετωπιζόταν ως τσόντα. Ποιό σημείο του εγκεφάλου άναβε τότε; Μετά έγινε αποδεκτός ως μεγάλος λογοτέχνης. Άρα άρχισε να ανάβει κάποιο άλλο σημείο.
Και αν κάποιος εξακολουθεί να το θεωρεί τσόντα, ποιό σημείο του εγκεφάλου ενεργοποιείται; Της λογοτεχνίας, ή της καλής τσόντας;
Πριν από κάποια χρόνια, οι Γάλλοι διαμαρτύρονταν ότι το σκανάρισμα βιβλίων από την Google δημιουργεί ένα είδος αγγλόφωνου πολιτισμικού imperium. Οι ενστάσεις είχαν εκφραστεί και σε επίσημο επίπεδο.
Οι θεωρητικές αναλύσεις αυτής της πολιτισμικής αντιπαλότητας (καθώς και κάποιες απαραίτητες συζητήσεις για την πνευματική ιδιοκτησία, τα εκδοτικά δικαιώματα κλπ) είχαν επισκιάσει την πιθανότητα η ψηφιοποίηση να ανοίξει τον κόσμο του βιβλίου σε εκατομμύρια ανθρώπους που για διάφορους λόγους έχουν περιορισμένη ή και ανύπαρκτη πρόσβαση σε βιβλία.
Τώρα όμως οι ενστάσεις της Γαλλίας στρέφονται και κατά της ψηφιοποίησης των βιβλίων στα γαλλικά.
Το ζήτημα δεν είναι σε καμμία περίπτωση απλό. Αλλά όπως και με πολλά πράγματα, το τι τελικά θέλει ο καθένας και ποιές είναι οι προτεραιότητές του ανεξάρτητα από αυτό που δηλώνει σε άλλες περιστάσεις (π.χ. υπερασπιζόμενος τον πολιτισμό και άλλα σχετικά), προκύπτει κυρίως από το πώς αντιδρά όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι.
Το Eyjafjallajoekull δεν είναι το πραγματικό όνομα του ηφαιστείου στην Ισλανδία, αλλά το περιεχόμενο του email που έστειλε πανικόβλητος κάτοικος της περιοχής όταν είδε τη κορφή του βουνού να πετάγεται σαν φελλός. Εδώ που τα λέμε, όταν το βουνό έχει τέτοια φάτσα (βλ. αεροφωτογραφία), κάτι προσπαθεί να σου πει για τις προθέσεις του. Αν το βλέπαμε από το μάτι της πόρτας, θα ανοίγαμε;
Χαός στις αερομεταφορές. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης είμαστε όλοι συνδεδεμένοι. Γεγονός που σημαίνει ότι παραμένουμε συνδεδεμένοι ακόμα και στις ατυχίες μας. Κολυμπάμε ή βουλιάζουμε όλοι μαζί.
"Η ψυχή πάντα ταξιδεύει με ταχύτητα καμήλας", σύμφωνα με μια αραβική ρήση που ξεθάβει ο Alain de Botton, ο οποίος θεωρεί ότι το χάος στις αερομεταφορές μας δίνει μια γεύση ενός κόσμου χωρίς αεροπλάνα. "Οι προσκυνητές τον μεσαίωνα προσπαθούσαν να κάνουν το ταξίδι όσο αργό γίνεται...όχι από κάποια διαστροφή αλλά έχοντας καταλάβει ότι αν ένα από τα κύρια κινητρά μας για να ταξιδέψουμε είναι να ξεφύγουμε από το παρελθόν μας, τότε χρειαζόμαστε κάτι ιδιαίτερα χρονοβόρο και μακροσκελές", ισχυρίζεται ο Botton.
(Οι υγειονομικές υπηρεσίες στην Ελλάδα σε 'ετοιμότητα' για την ηφαιστιακή τέφρα. Δηλαδή, χωρίς την Ισλανδία και το ηφαίστειό της, ο αέρας - ιδίως στις πόλεις - δεν απαιτεί ετοιμότητα;)
Ένας ολόκληρος κόσμος στη Δύση, ειδικά στις αγγλόφωνες χώρες, ασχολείται με την ασθένεια, σχεδόν ως χόμπι. Τηλεοπτικές σειρές σε νοσοκομεία, αφιερώματα σε εφημερίδες και περιοδικά για ανίατες ασθένειες (με σαδιστικά λεπτομερείς περιγραφές των συμπτωμάτων), βιβλία με αντίστοιχα θέματα, ή άλλα που γράφονται από ετοιμοθάνατους και υπαγορεύονται με το βλέφαρο, γιατροί που με την ηδονή του ειδικού εξηγούν την κατρακύλα του σώματος ενώ το τρώει η αρρώστια, γυναίκα με οξύ Αλτσχάιμερ που δεν ξέρει ούτε ότι ήταν έγκυος αλλά ούτε ότι γέννησε, το πώς αν πηγαίνουμε τουαλέττα το βράδυ και ανάβουμε το φως αυξάνουμε τις πιθανότητες καρκίνου. Τέλος, το απόλυτο κυκλικό τρενάκι του τρόμου για κάθε άντρα: η στυτική δυσλειτουργία δείχνει ότι μπορεί να είστε στα πρόθυρα καρδιακού, που με τη σειρά του προκαλεί άγχος που αυξάνει την πιθανότητα καρδιακού και, φυσικά, προκαλεί ακόμα περισσότερη δυσλειτουργία κοκ.
Ναι, η επιστήμη έχει αποφασίσει να μην αφήσει τίποτα σε χλωρό κλαρί, να μπει στην κρεβατοκάμαρα, να γίνει η απόλυτη εξουσία κάθε πτυχής του βιου. Πολλά δε από αυτά που δεν μπορεί να θεραπεύσει μας τα πετάει ως μπαλάκι πρόληψης, προσπαθώντας να μας πείσει ότι είναι απολύτως φυσικό να μετατρέψουμε τα σώματά μας σε κλινικά υποκείμενα κάνοντας συνεχώς εξετάσεις, ψηλαφώντας κάθιδροι/ες από τον τρόμο εαυτούς και αλλήλους, διατηρώντας την καλή μας διάθεση ακόμα και όταν τα νέα είναι χάλια, λες και αυτό θα μας κάνει φιλαράκια με την ασθένεια (πολυ ενδιαφέρον βιβλίο πάνω στο θέμα εδώ). Είναι σίγουρο ότι πολλοί άνθρωποι θα είχαν ζήσει πολύ πιο ανθρώπινα την ασθένειά τους αν δεν είχαν την πλήρη επιστημονική εικόνα.
'Ξαφνικά, οτιδήποτε οικείο άρχισε να εξατμίζεται ...Φαντάσου ότι πέφτεις από μια βάρκα στον ωκεανό. Γυρνάς προς το μέρος της βάρκας, αλλά αυτή έχει εξαφανιστεί. Μετά εξαφανίζεται και το νερό. Μετά εξαφανίζεσαι και εσύ'.
Ο κλινικός ψυχολόγος Clark Martin, 65 ετών, μετατρέπεται σε πειραματόζωο και περιγράφει την πρώτη του ψυχεδελική εμπειρία στο πλαίσιο νέων ερευνών του ανερχόμενου πεδίου της ψυχεδελικής επιστήμης για τη θεραπεία της κατάθλιψης.
Ας μην κομπάζουμε και πολύ όταν ακούμε για λογοκρισία σε άλλες χώρες. Και εμείς έτοιμοι είμαστε με το ψαλίδι στο χέρι όταν κάτι θίγει τη δική μας εκδοχή της μακρινής ή πρόσφατης ιστορίας. Δεν είναι λίγα τα βιβλία στα οποία έπεσε μασάζ στη μετάφραση (όχι πάντα εν γνώσει του συγγραφέα) προκειμένου να μη θιχτούν ιδεολογικά ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες.
Ούτε είμαστε από τους πρώτους που θα τρέξουν να υποστηρίξουν την ελευθερία του λόγου. Για παράδειγμα, και παρά τις διάφορες άλλες υπερευαισθησίες μας, η στάση μας όταν είχε ξεσπάσει πόλεμος με τα καρτούν του προφήτη στη Δανία ήταν ύποπτα χλιαρή. Που ήταν τότε η μαχόμενη δημοσιογραφία να υποστηρίξει τους συναδέλφους της;
Άσε που έχουμε μια μόνιμη απαίτηση να αυτολογοκρίνονται οι άλλοι όταν μιλάνε για μας. Ή, όπως έδειξαν οι πρόσφατες τριβές με τη γερμανική δημοσιογραφία, το θεωρούμε αυτονόητο ότι το κράτος θα φιμώσει τις γνώμες που μας θίγουν. Εμείς μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε για οποιονδήποτε, αλλά μην τύχει και ασκήσει κάποιος άλλος κριτική (ιδίως σε ό,τι αφορά την ιστορία και την πολιτική μας στάση), ή πει τα προφανή.
«Πραγματικό ίνδαλμα», «πολύ σημαντικός άνθρωπος», «απίστευτος δάσκαλος», «οραματιστής», «άνθρωπος με μεγάλο αντίκτυπο στην πολιτισμική και κοινωνική ζωή της Αγγλίας»: μερικά από τα σχόλια για τον εκλιπόντα McLaren. «Μου προκαλεί θλίψη να τον σκέφτομαι νεκρό» είπε η πρώην του, Vivienne Westwood, δίνοντας νέα διάσταση στην έννοια του πένθους.
Πριν γίνει μάνατζερ των Sex Pistols, και φυσικά πριν τσακωθούν και τον σύρει ο Lydon στα δικαστήρια, ο McLaren έγινε γνωστός όταν άνοιξε μαγαζί με φετίχ ρούχα σχεδιασμένα από την Westwood. Ο γιος του συνεχίζει την παράδοση με μια από τις πιο πετυχημένες επιχειρήσεις εσωρούχων στον κόσμο. Έκανε και εξορία στο Παρίσι, όταν κατηγορήθηκε για απάτη σε σχέση με τους Pistols.
Πραγματικά μεγάλη απώλεια. Φτωχότερη η ανθρωπότητα από σήμερα. Γεγονός που, βέβαια, εξηγεί γιατί κλάψαμε τόσο και εμείς στη Ελλάδα. Μακροσυγγενείς; Ή απλώς για να δείξουμε πόσο ψαγμένοι είμαστε αναγνωρίζοντας την συμβολή του;
Χτες η μόνη είδηση μετά από πολλές ημέρες για τον 15χρονο Αφγανό. Αναφερόταν στην κηδεία του στην Καισαριανή. Οι περισσότεροι, πιθανόν λόγω κρυφο-ιδεολογικών αγκυλώσεων, δυσκολευόμαστε ακόμα να το περιγράψουμε ως φόνο. Αντ'αυτού μιλάμε για ατύχημα ή για βόμβα που έσκασε πρόωρα,(δηλαδή υπάρχει κάποια αποδεκτή 'κανονικότητα' με τις βόμβες;), για τη μη ανάληψη ευθύνης, για τους μετανάστες, για τον ιμπεριαλισμό, για την αποξένωση στις σύγχρονες κοινωνίες. Μετά ήρθε το Πάσχα και αρχίσαμε να μιλάμε για το αν θα είναι ακριβότερο φέτος το πασχαλινό τραπέζι. Αφού τα'παμε και αυτά, γεμίσαμε τα τάπερ με νηστίσιμα και την κοπανήσαμε για τα χωριά μας. Τώρα με την κηδεία του τον ξαναθυμηθήκαμε. Κάντε τη σύγκριση με τον Δεκέμβριο του 2008. Ίσως τα πράγματα να είναι διαφορετικά επειδή δεν ήταν Έλληνας και επειδή δεν έγινε στα Εξάρχεια, αλλά κάπου εκεί στα 'άσημα' Κάτω Πατήσια. Λες και το έχουμε ήδη αποφασίσει ότι τέτοια είναι η μοίρα των μεταναστών, και ας κομπάζουμε για τα αντιρατσιστικά ρεφλέξ μας. Το πώς αντιδρούμε σε τέτοιες περιστάσεις - και όχι μόνο οι συναυλίες υποστήριξης ή τα συνέδρια που στήνουμε - δείχνουν το πραγματικό πρόσωπό μας. Τώρα τα πράγματα δείχνουν ότι δεν έχουμε καν πρόσωπο γιατί έχουμε δύο μέτρα και σταθμά για τα πάντα. Οι εξεγέρσεις μας, όπως και οι καταδίκες μας, πάντα επιλεκτικές.
Δεν είναι σίγουρος ότι θέλει να μας το πει. Τελικά όμως (και ευτυχώς), το λέει. Η κάλτσες ίδιες σε σχεδόν κάθε του εμφάνιση. Για όσους νόμιζαν ότι είναι τυφλός, η απάντηση στο τέλος του βίντεο.
Κάτι απολαυστικό για λίγα λεπτά στον ήλιο αυτών των ημερών σε ντεμι-οριζόντια θέση.
Πάντως, ο Dave Simpson του Melody Maker έδωσε το δικό του στίγμα γράφοντας οτι θα προτιμούσε να πνιγεί 'μέσα σε μια μπανιέρα γεμάτη χυλό' παρά να ξανακούσει τον συγκεκριμένο δίσκο των Slowdive. Και γιατί να μη φάει σουβλάκια μέχρι να σκάσει;
Ο μάγκας δεν φαίνεται στα δύσκολα αλλά στα εύκολα. Όταν, π.χ., θα πει όχι στην καλοπέραση επειδή μετά θα χρωστάει στους ‘κουτόφραγκους’. Ή όταν θα πει όχι στη χλιδή επειδή κάτι μέσα στην όλη ιστορία είναι αντίθετο στις αρχές του. Τώρα που ζόρισαν τα πράγματα και κρεμόμαστε από τα χείλη της γερμανίδας νταντάς, τα διάφορα πατριωτικά που ακούγονται μας κάνουν ακόμα περισσότερο σκλάβους. Ας τα λέγαμε πριν, όταν ήταν ανοιχτές οι κάνουλες.
Κατά καιρούς κάτι μας πιάνει και ερωτευόμαστε διανοούμενους που στη χώρα τους δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους. Ίσως επειδή θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάποια συνομωσία τους κρατάει στην αφάνεια και ότι μένει σε μας να τους σώσουμε. Ναι, πράγματι, ίσως το ότι δεν τους ξέρει κανένας να οφείλεται σε μια συστηματική προσπάθεια φίμωσής τους που με τη σειρά της αποδεικνύει το πόσο σημαντικοί είναι. Από την άλλη υπάρχει βέβαια και ο παραδοσιακός σνομπισμός που θεωρεί ότι η αδιαφορία των μαζών είναι ακλόνητο διαπιστευτήριο ποιότητας. Δεν περνάει βέβαια από το νου μας ότι μπορεί να αξίζουν το χρονοντούλαπο ή την αφάνεια. Εξάλλου, η τέχνη έχει μεγάλες αγκάλες, χωράει από τους άσχετους μέχρι αυτούς που μόλις βρουν λίγο χρόνο, θα γράψουν κανένα βιβλιαράκι. Στην εποχή του self help, πολλοί και πολλές έχουν βρει τον εαυτό τους κάνοντας τέχνη, χωρίς βέβαια να αναρωτιούνται αν η αυτοθεραπεία τους μας αφορά. Δεν πειράζει, κατά αναλογία με το ‘give me your tired, your poor’ στο αμερικάνικο άγαλμα της ελευθερίας, λέμε και εμείς ‘φέρτε μας τους ατάλαντούς σας’. Σε πιο ακαδημαϊκά πλαίσια ο κύριος λόγος που με τέτοια ετοιμότητα εμφανίζονται νονοί των απανταχού αγνώστων είναι επειδή από τη στιγμή που δεν τους ξέρει κανένας, οι επίδοξοι νονοί μπορούν να γίνουν ειδικοί χωρίς την παραμικρή αντίσταση από τρίτους. Ένα είδος one man show όπου ο διανοούμενος της επιλογής μας κάθεται πάνω στο γόνατό μας σαν κούκλα εγγαστρίμυθου.
‘Κάποιος είπε ότι είσαι πάντα το πολύ δυο μέτρα μακριά από κάποια αράχνη’. ‘Και αν είσαι σε διαμέρισμα;’ ‘Ειδικά αν είσαι σε διαμέρισμα’.
Διάλογος μεταξύ δημοσιογράφου και του Hugh Raffles, συγγραφέα του Insectopedia. Γυρνάει τον κόσμο και μελετά ζωύφια. Τα ταξίδια του τον πήγαν στον υπόκοσμο των τριζονομαχιών στην Κίνα, στα μεταλλαγμένα έντομα του Τσερνομπίλ, και στην μελέτη ανθρώπων που διεγείρονται σεξουαλικά πατώντας έντομα.Επάγγελμα: ανθρωπολόγος.
Αφίσα από την αγγλική καμπάνια κατά της οικιακής βίας. Η συγκεκριμένη αφορά τους άνδρες, ειδικά αυτούς που προτιμούν να λένε 'α, δεν είναι τίποτα, έπεσα πάνω σε μια πόρτα'. Το μήνυμα της αφίσας είναι 'αν είσαι πραγματικά άνδρας, βγες και πες ότι σε δέρνει η γυναίκα σου'.
