Δύο μέσα ανάγνωσης.
Το πρώτο είναι φτηνό, ελαφρύ, το πετάς μέσα σε μια τσάντα και το πας όπου θες, δεν χρειάζεται ειδική μεταχείριση, δεν χαλάει αν πέσει νερό, αντέχει στον ήλιο, μπορείς αν θες να το σφηνώσεις στην άμμο, να το ξαναπιάσεις με βρεγμένα χέρια, καμιά φορά μυρίζει υπέροχα, και - πάνω απ'όλα - μπορείς να αρχίσεις να το χρησιμοποιείς με μια (άντε δυο) κινήσεις. Φίλοι, συγγενείς και αγαπημένοι το χαρίζουν ο ένας στον άλλο ως δώρο που τους συνοδεύει μέχρι τα βαθιά γεράματα. Μετά συνεχίζει τη ζωή του μόνο του, ή στα χέρια άλλου.
Το δεύτερο χρειάζεται μπαταρία, θήκη και ειδική μεταχείριση, έχει ευπαθή κυκλώματα, προγράμματα που θέλουν κάθε τόσο αναβάθμιση ή αντικατάσταση, έχει περιορισμένο χρόνο ζωής σε σχέση με το πολύ ψηλό κόστος αγοράς του, οδηγίες μεγέθους χρυσού οδηγού (με ειδικό πολυσέλιδο παράρτημα βλαβών), ένα κάρο λειτουργίες που δεν θα χρησιμοποιήσεις ποτέ (αλλά θα πληρώσεις), το προσέχεις σαν τα μάτια σου, δεν το δίνεις ούτε στη μάνα σου, κάνει άλλα ντ'άλλων αν πέσει νερό, παγώνει αν μείνει στον ήλιο ή αν δεν το προσέξεις σαν τη γιαγιά σου. Είναι παντελώς βουβό, κουφό και τυφλό αν δεν πατήσεις το κουμπί on, δεν πας πουθενά αν δεν φορτώσει κανονικά, και ενώ το χρησιμοποιείς πατάς κουμπιά, περιμένεις, πατάς κουμπιά, περιμένεις, κοκ. Για να πας στην επόμενη σελίδα, πρέπει να μεταφερθεί ένας όγκος δεδομένων από το ένα σημείο του μηχανήματος στο άλλο. Αν δεν γίνει αυτό, και έχεις την τύχη να 'παγώσει', μπορείς να διαβάζεις την ίδια σελίδα όλο το καλοκαίρι. Διάφοροι τύποι από κάθε άκρη της γης προσπαθούν καθημερινά να το ταίσουν ιούς. Όταν κουραστεί, βγάζει ένα άσπρο Χ σε κόκκινο φόντο (ή αντίστροφα), ή απλώς σε αφήνει να κοιτάς την κενή οθόνη του μέχρι να βαρεθείς να πατάς control alt delete και να πας να ανοίξεις κανένα κανονικό βιβλίο.
(φωτό Marilyn Monroe Collection)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου