Η κλινική εξαπλώνεται κάθε μέρα. Όλο και περισσότερες σκέψεις αποκτούν σημασία μόνο ως εγκεφαλικές διεργασίες. Το πρώτο βήμα έγινε ήδη εδώ και καιρό από επιστήμονες που τα Σαββατοκύριακα γράφουν φιλοσοφικά βιβλία, με ολέθρια αποτελέσματα. Το αντίστροφο σενάριο τρόμου είναι το ακόλουθο: ενώ η νάρκωση αρχίζει να πιάνει, τα φώτα να στριφογυρίζουν και οι φωνές γύρω από το χειρουργικό τραπέζι να ακούγονται ολοένα και πιο μπάσες, στο οπτικό σας πεδίο εμφανίζεται μια χαμογελαστή φάτσα με καπελάκι χειρούργου : "Γεια σας, λέγομαι Δρ. Σπινόζα, είμαι φιλόσοφος αλλά έχω ως χόμπι τη χειρουργική".
Η συνέχεια βέβαια έγινε από πάμπολλους άλλους, που μην μπορώντας να καταλάβουν τον Νίτσε, θεώρησαν ότι έπρεπε επιτέλους να στραφούν στο αν είχε σύφιλη ή όχι. Ή αν έκλαψε ή όχι. Ή οτιδήποτε άλλο. Κάποιοι που άρχισαν ήδη να τον μελετούν, έχασαν τον ύπνο τους: αν είχε σύφιλη, τότε τι ασχολούμαι; Ας μας πουν επιτέλους από ποιά γραπτά και έπειτα τον έπιασε για τα καλά η σύφιλη, για να ξέρουμε να διαβάσουμε μόνο τα προηγούμενα. Μην πάθουμε και τίποτα: εδώ άνοια έχει ο κολλητός/η και πριν το καταλάβεις ξυπνάς μια μέρα και του μιλάς στον πληθυντικό. Ή του πετάς το βάζο στο κεφάλι.
Στη βάση των παραπάνω, μια ιδέα θα ήταν το στηθοσκόπιο να ακουμπιέται κατευθείαν στο μέτωπο. Αντί για 'βήξτε παρακαλώ', ο γιατρός θα λέει 'σκεφτείτε κάτι'. 'Τώρα πάρτε μια βαθιά θετική σκέψη. Τώρα μια αρνητική. Ωραία. Ντυθείτε. Από τη σελίδα 15 μέχρι την 20 από το Είναι και το Μηδέν, τρεις φορές την ημέρα, πριν το φαγητό, για να μην πάει και χαμένο'.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου