Καραόκε

Κάτι συμβαίνει. Το είδαμε και το καλοκαίρι: 'φέτος δεν έχει διακοπές'. Μετά άδειασε η πόλη και δεν έβρισκες ούτε τυρόπιτα. Όλοι αυτοί που δεν θα φεύγανε, φύγανε μαζί, οπότε μοιράστηκε η ντροπή. Κάποιοι από τους γκρινιάρηδες που βρέθηκαν κατά τύχη σε διπλανές πετσέτες είπαν 'ε, μωρέ, πήγα διακοπές γιατί ποιος ξέρει πότε θα ξαναπάω'. Ενώ τόσα χρόνια πηγαίναμε επειδή ξέραμε ότι θα ξαναπάμε.

Πιο πρόσφατα, είχαμε τη φωνή και την αντάρα κατά του μνημονίου. Οργή στους δρόμους, έξω από τη Βουλή (και σχεδόν μέσα της), σε αυθόρμητες συζητήσεις σε ουρές, στα σουπερ μάρκετ, στις στάσεις, μέσα σε ταξί, στα γεμάτα καφέ.  Όλη η χώρα μια πολυκατοικία, πιάναμε κάποια κουβέντα από το φωταγωγό και την ανακυκλώναμε. Οργή και στο δίλημμα 'στήριξη ή εκλογές', γιατί του Έλληνα ο τράχηλος, κ.λπ.

Μετά ήρθε η ώρα της κάλπης. Σιγή πίσω από το παραβάν καθώς θωπεύουμε το ψηφοδέλτιο μας μακριά από τη κλαγγή της εξέγερσης. Μόνο μη μας δει κάποιος που μας ξέρει μόνο ως ήρωα της επανάστασης. Τα αποτελέσματα φέρνουν κάποιες ανατροπές και χαιρόμαστε. Αλλά η χαρά αυτή δε συγκρίνεται με εκείνη που δώσαμε στον Στρος-Καν - δηλαδή σε αυτόν που υποτίθεται ότι μας έχει κάτσει στον τράχηλο. Δε μας πίεσε κανείς. Μόνοι μας του τη δώσαμε. Έπειτα ήρθε η επέτειος του Πολυτεχνείου και ξαναθυμηθήκαμε ότι είμαστε κατά του μνημονίου.