Ψάρια που παγιδεύονται σε τούβλα που στη συνέχεια γίνονται τοίχοι. Ερπετά με παραλλαγή πεζοναύτη και παλαιοντολογική ακμή που δεν βάζουν νερό στη γλώσσα τους. Τέλος, βάτραχοι που περιμένουν καρτερικά κάτω από το έδαφος μέχρι και επτά χρόνια. Το ύφος του βατράχου στο 2:55, όταν δηλαδή τον ξετρυπώνει ο παππούλης, υποδηλώνει μοιρολατρία και υπαρξιακή πλήξη. Έχει δίκιο. Σε λίγα δευτερόλεπτα, και μετά από 7 χρόνια εγκράτειας, θα του ζουλίξουν την ουροδόχο κύστη.
Για τον αβορίγινο τα πράγματα είναι κάπως πιο καλά. Κάποιος πρόγονος, μια ομολογουμένως ιδιαίτερη προσωπικότητα, πήρε το ρίσκο και ήπιε ούρα βατράχου πρώτη φορά στην ιστορία της φυλής. Η επίσημη ιστορία είναι ότι το έκανε από ανάγκη. Υπάρχουν και άλλες, λιγότερο επίσημες εκδοχές, που τον θέλουν να βρίσκεται μόλις πενήντα μέτρα από το σπίτι του.
Το ζήτημα είναι ότι πάντα υπάρχει η πρώτη φορά που κάποιος βγάζει το φίδι από την τρύπα για το καλό όλων μας. Ποιος θα το περίμενε, π.χ., ότι τα αμελέτητα, το μάτι του ψαριού, τα τυριά που μυρίζουν σαν all star θα γίνουν λιχουδιές που θα μας συντροφεύουν μια ολόκληρη ζωή; Ποιοι είναι αυτοί οι χρυσοί άνθρωποι που η ανάγκη ή η απονενοημένη πλήξη οδήγησε σε αυτές τις ανακαλύψεις;
Και πάνω απ'όλα, ποιός έβαλε αυτήν την κάμερα για να βλέπουμε όλοι τους πιγκουίνους και γιατί;
(ευχαριστώ θερμά για την επισήμανση)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου