Ο Jay-Z δεν είναι ένας κοινός συγγραφέας. Έρχεται κουβαλώντας πλατινένιους δίσκους, γεγονός που σημαίνει ότι είναι πιο κουλ και από τους πιο κουλ συγγραφείς, οι οποίοι μόλις βρεθούν δίπλα του μετατρέπονται και πάλι σε βάτραχους-σπασίκλες. Δεν πειράζει: σπασίκλες ήταν και παλαιότερα, όπως δηλώνουν πολλοί συγγραφείς σε συνεντεύξεις, κάνοντας ασκήσεις ανέξοδης μετριοφροσύνης ή προσπαθώντας να αποδείξουν ότι είναι υπεράνω οποιουδήποτε ιντελεκτουέλ life style.
Το βαρυτικό πεδίο του Jay-Z δημιουργεί ενοχοποιημένες και πολιτικά ορθές επιείκιες που δεν είναι διαθέσιμες στους nobodies, και δη στους nobodies με συγκριτικά προνομιούχο παρελθόν. Για παράδειγμα, η έλλειψη συνοχής και οι ασυνέχειες της γραφής του γίνονται συναρπαστικό και "ελλειπτικό κολάζ που μοιάζει με παζλ", οι αναφορές σε "γκόμενες και όπλα ... ακόμα και αυτές, έχουν κρυμμένα νοήματα", η ανίατη εγωπάθεια του ιδίου του Jay-Z δεν πρέπει να κρίνεται τοις μετρητοίς γιατί κρύβει "έναν περίπλοκο, ειλικρινή καλλιτέχνη". Και ως αποτροπή από οποιαδήποτε πρόθεση κριτικής, η Kakutani, με διάθεση κοινωνικής λειτουργού αλλά και λαγνείας για την παραβατικότητα του Jay-Z, μας λέει ότι ο συγγραφέας όταν ήταν μικρός "πουλούσε κράκ", "στην προηγούμενη ζωή του ήταν dealer" (τρεις φορές) , "ο πατέρας του τον εγκατέλειψε" (τρεις φορές) και άλλα παρόμοια - τα οποία αν και δεν ανεβάζουν την ποιότητα του έργου, σίγουρα κατεβάζουν τον πήχη των απαιτήσεων στο όριο της συγκατάβασης.
Αυτό, όμως, μάλιστα ...με την πολύτιμη συμβολή της MJB
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου