Και έτσι εγκλωβίστηκαν όλοι στο αέναο 11:59:59, με την ίδια ευχή να επαναλαμβάνεται σαν ηχώ στα κεφάλια τους, κρατώντας σαμπάνιες από τις οποίες δεν μπορούν να πιουν ούτε γουλιά, με ετοιμόγεννα πυροτεχνήματα, τον Frank έτοιμο να τραγουδήσει, και φυσικά μέσα στο απόλυτο σκοτάδι που τους είχε βυθίσει ο οικοδεσπότης, σβήνοντας τον γενικό, κάποτε στο μακρινό παρελθόν του ενός δευτερολέπτου.
(εικόνα Fuck Yeah the Universe)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου