Υποτίθεται ότι μετά τη Marfin, "κοιτάξαμε την άβυσσο και τρομάξαμε". Αυτό ισχυρίζεται ο αρθρογράφος, αποφεύγοντας για κάποιο λόγο τη λέξη 'δολοφονική', όταν γράφει για 'τρελή χουλιγκανική βία'. Όμως η περισυλλογή, το 'βήμα πίσω', κρίνεται από το αποτέλεσμα. Αυτή είναι η μοίρα κάθε ενδόμυχης διαδικασίας. Αν δεν φανεί κάπως, κάπου, κάποτε, γιατί να θεωρήσουμε ότι υπάρχει;
Οι ηθικο-πολιτικές εννοιολογικές διακρίσεις δεν γίνονται με το έτσι θέλω. Η διάκριση μεταξύ δολοφονικής και μη δολοφονικής βίας είναι ιδιοτελής και χυδαία γιατί δίνει ένα ακόμα έρεισμα σ'όσους γυρεύουν να νομιμοποιήσουν τη βια τους. Για αυτό και όταν υπάρξει κάποιο ιδιαίτερα βίαιο επεισόδιο, οι πρώτοι που σπεύδουν να διαφοροποιηθούν είναι αυτοί που θέλουν να σώσουν την δική τους εκδοχή βίας από το να γίνει 'κοινή'. Η διάκριση ανήκει επίσης στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας γιατί θεωρεί ότι η βία του παράφρονα ή του όχλου μπορεί να περιέχει μέσα της ηθικές αναστολές.
Η βια, ως βιολογική ροπή και άρα ως κάτι ρηχό, σχεδόν σαν έκκριση, δεν είναι κατόρθωμα. Ούτε προκύπτει σε εξαιρετικές περιπτώσεις, από "εξαιρετικούς" ανθρώπους. Αυτά τα λέμε για να εξιλεωθούμε και για να μεγιστοποιήσουμε την απόσταση μας από το κτηνώδες. Αναφερόμενη σε κάτι αρκετά διαφορετικό (ως προς το μέγεθός του), η Arendt γράφει:
"Είναι πράγματι άποψή μου ότι το κακό δεν είναι ποτέ "ριζικό", αλλά μόνο ακραίο, και οτι δεν χαρακτηρίζεται ούτε από βάθος αλλά ούτε από κάποια δαιμονική διάσταση. Μπορεί να εξαπλωθεί και να καταστρέψει ολόκληρο τον κόσμο ακριβώς επειδή εξαπλώνεται όπως οι μύκητες. 'Αψηφά' τη σκέψη, όπως είπα, γιατί η σκέψη προσπαθεί να φτάσει σε κάποιο βάθος, να πάει στις ρίζες, ενώ μόλις καταπιαστεί με το κακό, ακυρώνεται γιατι έρχεται αντιμέτωπη με το τίποτα".
Hannah Arendt, The Jew as Pariah
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου