2010201020102010

Και έτσι εγκλωβίστηκαν όλοι στο αέναο 11:59:59, με την ίδια ευχή να επαναλαμβάνεται σαν ηχώ στα κεφάλια τους, κρατώντας σαμπάνιες από τις οποίες δεν μπορούν να πιουν ούτε γουλιά, με ετοιμόγεννα πυροτεχνήματα, τον Frank έτοιμο να τραγουδήσει, και φυσικά μέσα στο απόλυτο σκοτάδι που τους είχε βυθίσει ο οικοδεσπότης, σβήνοντας τον γενικό, κάποτε στο μακρινό παρελθόν του ενός δευτερολέπτου.

(εικόνα Fuck Yeah the Universe)

Ο νταλκάς του Kojak

Telly.

Στο 1:25 του αγώνα φλέρτ, ο Telly κοιτά τη δεσποινίδα με νόημα. Εκείνη ανταποδίδει με σκέρτσα. Όταν όμως η κάμερα επιστρέφει στον Telly, η έκφρασή του είναι "άσε, άλλη φορά...". Why Telly;

Καλύτερη επιλογή πάντως από τον Frank Sinatra, με τον οποίο εδώ και χρόνια μερακλώνουμε στις βαλκανικές ρεβεγιόν μας 

(φωτό free republic)

Gramophonedzie

Why don't you μένεις σπίτι σου καλύτερα;

(φωτό o rly tuff guy?)

Ρεβεγιόν

Ήταν μια βροχερή και σύντομη νύχτα

(εικόνα moon and moon)

Spoon

Προς τα 'δω

Ακούω φωνές

Προς τα 'κει ...

(εικόνα If we don't, remember me)

Στατιστική

Ένας στους τέσσερις σιχαίνεται τις γιορτές


(φωτο Mike Mitchell)

Λόλα να ένα φρούτο

Πλήρες αλφαβητάρι εδώ

(mini cubby)

Μαθήματα πετοφοβίας

Ο πιλότος σας καλωσορίζει και εύχεται ο προορισμός σας να αξίζει το ρίσκο που θα πάρετε.

Γιατί έτσι

1979

Νεκρή φύση

Οι καλοί θα επιστρέψουν ως ροδάκινα

Χάλι

Υποτίθεται ότι μετά τη Marfin, "κοιτάξαμε την άβυσσο και τρομάξαμε". Αυτό ισχυρίζεται ο αρθρογράφος, αποφεύγοντας για κάποιο λόγο τη λέξη 'δολοφονική', όταν γράφει για 'τρελή χουλιγκανική βία'. Όμως η περισυλλογή, το 'βήμα πίσω', κρίνεται από το αποτέλεσμα. Αυτή είναι η μοίρα κάθε ενδόμυχης διαδικασίας. Αν δεν φανεί κάπως, κάπου, κάποτε, γιατί να θεωρήσουμε ότι υπάρχει;

Οι ηθικο-πολιτικές εννοιολογικές διακρίσεις δεν γίνονται με το έτσι θέλω. Η  διάκριση μεταξύ δολοφονικής και μη δολοφονικής βίας είναι ιδιοτελής και χυδαία γιατί δίνει ένα ακόμα έρεισμα σ'όσους γυρεύουν να νομιμοποιήσουν τη βια τους. Για αυτό και όταν υπάρξει κάποιο ιδιαίτερα βίαιο επεισόδιο, οι πρώτοι που σπεύδουν να διαφοροποιηθούν είναι αυτοί που θέλουν να σώσουν την δική τους εκδοχή βίας από το να γίνει 'κοινή'.  Η διάκριση ανήκει επίσης στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας γιατί θεωρεί ότι η βία του παράφρονα ή του όχλου μπορεί να περιέχει μέσα της ηθικές αναστολές.

Η βια, ως βιολογική ροπή και άρα ως κάτι ρηχό, σχεδόν σαν έκκριση, δεν είναι κατόρθωμα. Ούτε προκύπτει σε εξαιρετικές περιπτώσεις, από "εξαιρετικούς" ανθρώπους. Αυτά τα λέμε για να εξιλεωθούμε και για να μεγιστοποιήσουμε την απόσταση μας από το κτηνώδες. Αναφερόμενη σε κάτι αρκετά διαφορετικό (ως προς το μέγεθός του), η Arendt γράφει:

"Είναι πράγματι άποψή μου ότι το κακό δεν είναι ποτέ "ριζικό", αλλά μόνο ακραίο, και οτι δεν χαρακτηρίζεται ούτε από βάθος αλλά ούτε από κάποια δαιμονική διάσταση. Μπορεί να εξαπλωθεί και να καταστρέψει ολόκληρο τον κόσμο ακριβώς επειδή εξαπλώνεται όπως οι μύκητες. 'Αψηφά' τη σκέψη, όπως είπα, γιατί η σκέψη προσπαθεί να φτάσει σε κάποιο βάθος, να πάει στις ρίζες, ενώ μόλις καταπιαστεί με το κακό, ακυρώνεται γιατι έρχεται αντιμέτωπη με το τίποτα".

Hannah Arendt, The Jew as Pariah

Άλμα

ΑΝΤ. πηδηχτός

Οι φίλοι που έγιναν χάμπουργκερ

Ο Καντονά τελικά δεν κατάφερε και πολλά. Εδώ καλά-καλά δεν απέσυρε τα δικά του χρήματα. Είπε ότι θα το κάνει, αλλά όταν έφτασε η ώρα δεν εμφανίστηκε στην τράπεζα καθότι την ίδια μέρα γύριζε ταινία με τον εαυτό του σε ρόλο ληστή τραπεζών. Κάποιοι άλλοι φανς που τα απέσυραν, τα έβαλαν σε άλλες πιο ασφαλείς τράπεζες. Και ο Βασιλιάς Έρικ όμως μετέφερε τα λεφτά του: από μια τοπ σε μια λιγότερο τοπ τράπεζα, για να είναι κοντά στο πόπολο.

Σε διάφορα σχόλια για την αποτυχία της εξέγερσης, ακούγεται ότι του "την έπεσε" το κατεστημένο με απανωτές δηλώσεις από μεγαλοστελέχη και υψηλά ιστάμενους πολιτικούς. Έτσι, προκύπτει το συμπέρασμα ότι η εξέγερση θα γινόταν μόνο αν είχε τις ευλογίες του κατεστημένου. Ή ότι οι στρατιές απωθήθηκαν από λόγια. Μια χαρά η βάρκα, μόνο μην τη βάλεις στο νερό.

Μια δεύτερη άποψη που ακούστηκε είναι ότι η εξέγερση απέτυχε λόγω του ορίου στην ανάληψη χρημάτων. Από σχόλια εδώ και εκεί θα πίστευε κανείς ότι έγινε ηρωική προσπάθεια, η οποία όμως πνίγηκε στην τραπεζική γραφειοκρατία. Άγνωστο αν ισχύει αυτή η εικόνα, ή αν οι friends de Καντονά απλώς έκατσαν σπίτι τους.

Μήπως όμως να'ταν και το αυτογκόλ όταν αποκαλύφθηκε ότι η κα. Καντονού είχε παίξει σε διαφήμιση για την τράπεζα Crédit Lyonnais;

Αλλάζοντας λίγο τη γωνία προσέγγισης, θα μπορούσαμε να στραφούμε στην έννοια της φιλίας και υποστήριξης στα κοινωνικά δίκτυα. Στο διαδίκτυο, ως γνωστόν, είσαι ό,τι γράφεις. Για αυτό και είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του ωραίου (ή της ωραίας) που ποτέ δεν είχε τίποτα να πει. Βέβαια, πριν κάθε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης γεμίσει φωτό του ιδιοκτήτη της. Που σε κάνει να αναρωτιέσαι: τόσος κόσμος με μια κάμερα στραμμένη στη μούρη του...

Στο διαδίκτυο μπορεί όμως να μην είσαι τίποτ'άλλο εκτός από τα λόγια σου, γιατί τα λόγια είναι εύκολα, σαν τα εναέρια φιλάκια ή τους ακτιβιστές που προωθούν email υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την ίδια ευκολία που θα έστελναν υπέρ του πιθήκου της Παπούα. Ας θυμηθούμε επίσης ότι πολλοί από τους friends - του Καντονά και γενικότερα - θα μπορούσαν να πουλήσουν τους φίλους τους για ένα χάμπουργκερ. Όπως και έγινε πρόσφατα.  Η "Θυσία του Χάμπουργκερ", όμως, ήταν πραγματική εξέγερση με θύματα 234.000 "φίλους".

(φωτό NY Times)

Προπατορικά και αμελέτητα

Ψάρια που παγιδεύονται σε τούβλα που στη συνέχεια γίνονται τοίχοι. Ερπετά με παραλλαγή πεζοναύτη και παλαιοντολογική ακμή που δεν βάζουν νερό στη γλώσσα τους. Τέλος, βάτραχοι που περιμένουν καρτερικά κάτω από το έδαφος μέχρι και επτά χρόνια. Το ύφος του βατράχου στο 2:55, όταν δηλαδή τον ξετρυπώνει ο παππούλης, υποδηλώνει μοιρολατρία και υπαρξιακή πλήξη. Έχει δίκιο. Σε λίγα δευτερόλεπτα, και μετά από 7 χρόνια εγκράτειας, θα του ζουλίξουν την ουροδόχο κύστη.

Για τον αβορίγινο τα πράγματα είναι κάπως πιο καλά. Κάποιος πρόγονος, μια ομολογουμένως ιδιαίτερη προσωπικότητα, πήρε το ρίσκο και ήπιε ούρα βατράχου πρώτη φορά στην ιστορία της φυλής. Η επίσημη ιστορία είναι ότι το έκανε από ανάγκη. Υπάρχουν και άλλες, λιγότερο επίσημες εκδοχές, που τον θέλουν να βρίσκεται μόλις πενήντα μέτρα από το σπίτι του.

Το ζήτημα είναι ότι πάντα υπάρχει η πρώτη φορά που κάποιος βγάζει το φίδι από την τρύπα για το καλό όλων μας. Ποιος θα το περίμενε, π.χ., ότι τα αμελέτητα, το μάτι του ψαριού, τα τυριά που μυρίζουν σαν all star θα γίνουν λιχουδιές που θα μας συντροφεύουν μια ολόκληρη ζωή; Ποιοι είναι αυτοί οι χρυσοί άνθρωποι που η ανάγκη ή η απονενοημένη πλήξη οδήγησε σε αυτές τις ανακαλύψεις;

Και πάνω απ'όλα, ποιός έβαλε αυτήν την κάμερα για να βλέπουμε όλοι τους πιγκουίνους και γιατί;

(ευχαριστώ θερμά για την επισήμανση)

Sylvian

Αν άκουγες Sylvian στις αρχές 80'ς, ήσουν ιδιαίτερα ψαγμένος. Τόσο που δεν σε έκαναν παρέα. Έτσι και αλλιώς, με τόση φράντζα και αισθαντικότητα, θα μπορούσες κάλλιστα να αποκοιμηθείς αφήνοντας τους υπόλοιπους να νομίζουν ότι σκέφτεσαι κάτι ιδιαίτερα βαθύ.

Όπως και να'χει, στη καρδιά μας σ'έχουμε

 Tώρα και τότε


(φωτό Art in base)

Απεργίες

Η πιο έξυπνη, πρωτότυπη και αποτελεσματική μορφή διαμαρτυρίας. Προστατεύουν το συμφέρον του λαού και τιμωρούν μόνο τους υπαίτιους. Χωρίς ίχνος σαδισμού ή ακατάσχετης εκδικητικότητας. Και σίγουρα αποδεικνύουν ότι αντίθετα με τους πολιτικούς, όλοι εμείς, οι υπόλοιποι, έχουμε ως γνώμονα το δίκαιο, την αλληλεγγύη, το κοινό καλό. 

Πες το καλύτερα με ένα τραγούδι

Ο Jay-Z δεν είναι ένας κοινός συγγραφέας. Έρχεται κουβαλώντας πλατινένιους δίσκους, γεγονός που σημαίνει ότι είναι πιο κουλ και από τους πιο κουλ συγγραφείς, οι οποίοι μόλις βρεθούν δίπλα του μετατρέπονται και πάλι σε βάτραχους-σπασίκλες. Δεν πειράζει: σπασίκλες ήταν και παλαιότερα, όπως  δηλώνουν πολλοί συγγραφείς σε συνεντεύξεις, κάνοντας ασκήσεις ανέξοδης μετριοφροσύνης ή προσπαθώντας να αποδείξουν ότι είναι υπεράνω οποιουδήποτε ιντελεκτουέλ life style.

Το βαρυτικό πεδίο του Jay-Z δημιουργεί ενοχοποιημένες και πολιτικά ορθές επιείκιες που δεν είναι διαθέσιμες στους nobodies, και δη στους nobodies με συγκριτικά προνομιούχο παρελθόν. Για παράδειγμα, η έλλειψη συνοχής και οι ασυνέχειες της γραφής του γίνονται συναρπαστικό και "ελλειπτικό κολάζ που μοιάζει με παζλ", οι αναφορές σε "γκόμενες και όπλα ... ακόμα και αυτές, έχουν κρυμμένα νοήματα", η ανίατη εγωπάθεια του ιδίου του Jay-Z δεν πρέπει να κρίνεται τοις μετρητοίς γιατί κρύβει "έναν περίπλοκο, ειλικρινή καλλιτέχνη". Και ως αποτροπή από οποιαδήποτε πρόθεση κριτικής, η Kakutani, με διάθεση κοινωνικής λειτουργού αλλά και λαγνείας για την παραβατικότητα του Jay-Z, μας λέει ότι ο συγγραφέας όταν ήταν μικρός "πουλούσε κράκ", "στην προηγούμενη ζωή του ήταν dealer" (τρεις φορές) , "ο πατέρας του τον εγκατέλειψε" (τρεις φορές) και άλλα παρόμοια - τα οποία αν και δεν ανεβάζουν την ποιότητα του έργου, σίγουρα κατεβάζουν τον πήχη των απαιτήσεων στο όριο της συγκατάβασης.

Αυτό, όμως, μάλιστα ...με την πολύτιμη συμβολή της MJB

Βγές και ξαναμπές

Εκείνη την εποχή ακουγόταν μόνο ένας ήχος

(ευχαριστώ Alex)

Broken Social Scene

Στριμωγμένη κολεκτίβα

(φωτό Nashville Scene)