‘Ο τελευταίος σταθμός’: Δύο ώρες κινηματογραφικού χρόνου που αφηγούνται τους τελευταίους μήνες του Τολστόι. ‘Η διαστολή του χρόνου στον κινηματογράφο είναι θαυμαστό επίτευγμα, αλλά και αναγκαία συνθήκη αποδοχής επιμέρους στοιχείων της αφήγησης’, διαβάζουμε σε ένα από τα θεωρητικά κείμενα της κολλώδους πλήξης. Αν π.χ. παραμέναμε καθηλωμένοι στον πραγματικό χρόνο, θα απορούσαμε γιατί οι ήρωες στη συγκεκριμένη ταινία πίνουν περίπου οκτώ φορές τσάι μέσα σε διάστημα μιάμισης ώρας.
Η ταινία έχει βέβαια αδύναμα σημεία, με πρώτο και καλύτερο την αίσθηση ότι και η ίδια διαρκεί μήνες. Έπειτα έχουμε και κάποια περίεργα όπως π.χ. τα αναποφάσιστα φρύδια της Μάσα που αλλάζουν μήκος κατά τη διάρκεια του έργου, η σύζυγος Τολστόι, η οποία αφού διαβάσει το αποχαιρετιστήριο γράμμα του Λεβ, κάνει ένα κβαντικό άλμα από το σπίτι προς την λίμνη (όπου την βλέπουμε σε μια από τις καλύτερες σκηνές έντεχνης απελπισίας) και γενικώς μια υπερβολή στο σούρτα-φέρτα πάνω σε ξύλινα πατώματα, το οποίο θα μπορούσε να τονίζει κάποια δραματικά στοιχεία της πλοκής – αν αυτά υπήρχαν. Εξαιρετικά χαριτωμένες όμως κάποιες σκηνές με πρωταγωνιστές καλοζωισμένα έπιπλα τύπου Louis XVI σφηνωμένα στο χώμα γοητευτικά ατημέλητων κήπων ή ανάμεσα στις λεύκες κάποιου δάσους, σίγουρα με παρελθόν γαλαζοαίματων αυτοκτονιών. Η ταινία θεωρείται φαβορί καλύτερου ρόλου επίπλου, αν βέβαια δεν διεκδικήσει κάποιος ακροατής το Όσκαρ υπομονής.
Ενδιαφέρον επίσης και το ευρύτερο δίδαγμα του χαρακτήρα της κ. Σοφίας Τολστόι, η οποία παγιδευμένη στις sui generis ηθικές τρικυμίες ευφάνταστων ιδεολόγων, τιμωρείται για το γεγονός ότι είναι η μόνη που θέλει που και που να επισκέπτεται τον πλανήτη Γη. Χαρακτηριστική η σκηνή όπου η κ. Τολστόι παθαίνει μια απόλυτα δικαιολογημένη κρίση μπροστά στην απάτη που ελλοχεύει, αλλά παρόλα αυτά δεν καταφέρνει να κλέψει την παράσταση καθώς οι παρευρισκόμενοι σπεύδουν να βοηθήσουν τον Λεβ, ο οποίος αισθάνεται κάποια soupcon αδιαθεσίας από το ξέσπασμα της συζύγου. Είναι γνωστό εξάλλου ότι όταν η συναισθηματική υπόταση - από ατολμία, τεμπελιά, πολιτική ορθότητα ή στο όνομα μιας μεγάλης ιδέας - γίνεται το κυρίαρχο παράδειγμα, οποιοσδήποτε μετρίως συναισθηματικός άνθρωπος φαίνεται για δέσιμο.
(φωτό Verso L'Aquila)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου