Ο Μέγας Φιλικός

"Αυτά συμβαίνουν", δήλωσε ο αρχηγός των Σέρβων Krstic αφού είχε πετάξει την καρέκλα στον Μπουρούση, εννοώντας μάλλον ότι αυτά συμβαίνουν στους φιλικούς αγώνες. "Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ" είπε μετά, χωρίς ωστόσο να είναι σαφές ποιο βράδυ εννοούσε. Σε κάθε περίπτωση, ήταν ο πλέον αποτελεσματικός τρόπος να κλέψει την παράσταση, ιδίως από τη στιγμή που είχαν αρχίσει να γίνονται βαρετά τα αντρίκια χαστουκάκια Φώτση-Teodosic. Επίσης, από το βίντεο γίνεται απολύτως ξεκάθαρο ότι η ρίψη της καρέκλας ήταν όντως καθαρή κίνηση "αυτοάμυνας" (τον στρίμωξαν όλα αυτά τα ψηλά παλικάρια), όπως ισχυρίστηκε και ο Ivkovic.

"Απίστευτο", είπαν όσοι γνωρίζουν τον Krstic, "είναι μια χαρά παιδί, συνήθως είναι τόσο ήρεμος". Βέβαια, η ιδέα κάποιου ανθρώπου που τη μια είναι "τόσο ήρεμος" και την άλλη πετάει καρέκλες στα κεφάλια άλλων παικτών κάθε άλλο παρά καθησυχαστική είναι. Πιο καθησυχαστικό θα ήταν αν έλεγαν, "ναι, έχει ένα ζήτημα με τα νεύρα του". Μετά το συμβάν, o Αμερικάνος coach καλού-κακού εντείνει τις προετοιμασίες της ομάδας του, αναμένοντας τον δικό του φιλικό.

Ο,τι και να πει κανείς, το πιο απολαυστικό σημείο του περιστατικού είναι χωρίς αμφιβολία το βίντεο, με τους παίκτες να ραπίζονται με βραδεία οργή, καθώς ξεσπούν και παράπλευρες εστίες χαστουκιών, και, σε ορισμένες γωνίες του καρέ, απρόσμενων αγκαλιών.  Το sportscasting συνεχίζεται ακριβώς σαν να πρόκειται για αυτονόητη μετάλλαξη του μπάσκετ, με σχολιασμό και μικρές παρατηρήσεις για τις επιδόσεις του κάθε μονομάχου.

I sink, therefore I was

Άψογη συνεννόηση μεταξύ των δυο παραδόσεων.

Η εποχή της αντιγεγονικής πατάτας

Πριν από πολλά χρόνια, ο εξαίρετος φιλόσοφος Thomas Nagel αναρωτιόταν πώς είναι να είσαι νυχτερίδα. Ήταν ερώτηση-τρικ, γιατί ακόμα και αν κάποιος κατόρθωνε να το φανταστεί, δεν είχε τρόπο να διαπιστώσει αν όντως έτσι αισθάνονται οι νυχτερίδες. Έτσι, η μόνη δυνατή απάντηση στο ερώτημα του Νάγκελ ήταν 'έτσι αισθάνονται οι νυχτερίδες, όπως ακριβώς αισθάνομαι και εγώ τώρα'. Ή, ακόμη χειρότερα για μια παράδοση που επαίρεται για τη γνωσιολογία της,

'Πώς ξέρεις ότι πράγματι έτσι αισθάνονται;'
'Το νιώθω'.

Μέσα στα χρόνια έγινε σαφές ότι το ζήτημα απαιτεί λεπτούς χειρισμούς και ότι μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε αναλυτική τρέλα: αν δεν μπορούσες να φανταστείς πώς είναι να'σαι νυχτερίδα, είχες περιορισμένη φαντασία. Αν όμως τα κατάφερνες και το'λεγες, ήσουν κακός φιλόσοφος. Μόνο οι μπιχεβιοριστές για άλλη μια φορά δεν είχαν πρόβλημα: "τα κατάφερες!", "α, ναι; για φαντάσου...".

Όμως, ενώ κάλπαζε αυτή η συζήτηση, κανείς δεν είχε προσέξει ότι σε μια άλλη γωνιά της αναλυτικής φιλοσοφίας, ένας άλλος εξαίρετος νους, ο JL Mackie, προσπαθώντας και αυτός να διαπεράσει την 'εγωκεντρική' μεμβράνη, αυτή τη φορά με το πιρούνι της ηθικής, αναρωτιόταν πώς είναι να είσαι πατάτα. Σε ένα σημαντικό βήμα για την ηθική των λαχανικών, ο Μackie αναρωτιέται πώς είναι να είσαι πατάτα, υπενθυμίζοντάς μας ότι και οι πατάτες έχουν και αυτές τις απαιτήσεις και τις ανάγκες τους.

"The weather is such as I would favour if I were a potato-grower - or, more dubiously, if I were a potato ... the potatoes themselves have what we can regard, perhaps by analogy with human beings, as their wants or needs" - JL Mackie, Ethics: Inventing Right and Wrong.

(ευχαριστώ για την επισήμανση)

Δεν είναι μόνο μπερδεμένο

"Είναι μπερδεμένο" : Τριγυρίστε αμέριμνοι στον λαβύρινθο των αμερικάνικων κοινοτοπιών για το σεξ, τον γάμο, τις σχέσεις, και, φυσικά, την ηλικία. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι χαρακτήρες και οι παρέες τους συμπεριφέρονται με τη μανιοκαταθλιπτική αισιοδοξία που μπορούν να νιώσουν μόνο οι αγγλοσάξονες με προτίμηση σε γαλλικά προϊόντα που αδυνατούν να προφέρουν. Μικρό το κακό, ως παράπλευρο όφελος μαθαίνουμε σε τι οφείλεται το σχήμα του κρουασάν - αυτού του συμβόλου του γαλλικού πολιτισμού - σε μια σκηνή που θυμίζει έντονα το φλερτ μεταξύ Μούρ και Σουέζι, τότε που το Χόλιγουντ απεικόνιζε όψεις της ενήλικης σεξουαλικότητας μέσα από τη γοητευτική τέχνη του πηλού. Απολαύστε επίσης μια σχετικά καλογερασμένη Μέριλ – «τι καλά που κρατιέται», είπαν κομψές κυρίες με τα διπλά της χρόνια και μπιζού - έναν Μπόλντουιν σαν πρησμένο πιτ μπούλ, και έναν Μάρτιν με εκφράσεις και βλέμμα που δίνουν τη δική τους άνιση μάχη κάτω από μια κρούστα μεικ-απ.

Pino from Pompeii

Ελλάδα, circa 1983: κάθε ντισκόβιος που σεβόταν τον εαυτό του ήξερε απ’έξω τα λόγια του Pino, τόσο απ’έξω που δεν καταλάβαινε γρι (εκτός από την κάπως πιο γνώριμη λέξη «πατάτα», περίπου στο 2:11). Είχαν κυκλοφορήσει διάφορες φήμες για το τι θα μπορούσε να λέει, αλλά η επικρατέστερη ήταν ότι πρόκειται για εξιστόρηση χυλόπιτας-on-the-dancefloor. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για θαυμάσιο δείγμα χορευτικής δεινότητας και αισθητικής, βάθους 30 ετών.

Λοιπόν;

Έχει ενδιαφέρον η μέχρι στιγμής υποτονική αν όχι ανύπαρκτη αναφορά των κύριων οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως για παράδειγμα η Διεθνής Αμνηστία και το Παρατηρητήριο του Ελσίνκι, στα σχέδια για απέλαση περισσοτέρων από 700 Ρομά και την καταστροφή 50 καταυλισμών στην Γαλλία. Ενώ είναι ένα από τα κύρια θέματα στον διεθνή Τύπο, με δυσκολία βρίσκει κανείς κάποια είδηση στις ιστοσελίδες των δυο οργανώσεων, οι οποίες συνήθως δεν χάνουν λεπτό όταν επισημαίνουν παραβιάσεις στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες. Και καλά κάνουν, αλλά μέσα στα χρόνια είναι εμφανής μια κάποια επιείκεια προς τις παραβιάσεις χωρών που όχι μόνο δεν είναι σημεία εισόδου (και άρα έχουν ένα γεωγραφικό προτέρημα) αλλά έχουν και βαρύ ιστορικό μητρώο συμπεριφοράς προς άλλους λαούς. Το παράδοξο είναι ότι συχνά οι χώρες με ακριβώς αυτό το παρελθόν δείχνουν και το μεγαλύτερο ζήλο, αν και θα έπρεπε να κρατάνε λίγο χαμηλότερο προφιλ στο συγκεκριμένο θέμα.

(Φωτό Old Chum)

Μiles

(Σόρι Alex..)

Τζορτζ, γάτε πεταλάτε

Up in the Air: Αν εξαιρέσουμε μια κάπως άγαρμπη αρχή με διαλόγους που από την πολλή τσαχπινιά γίνονται σχεδόν ακαταλαβίστικοι, πρόκειται για δροσιστική ταινία που βλέπεται εύκολα σε συνθήκες ήπιου καλοκαιρινού ADD. Ο πάντα χαριτωμένος Κλούνι, η τελευταία λέξη σε σταρ παλαιάς κοπής, επιδεικνύει για άλλη μια φορά την ευρεία γκάμα εύστοχων μειδιαμάτων στόματος αλλά και βλέμματος. Δίπλα του η επιλεκτικά ζαμανφού Βέρα Φαρμίγκα – μέχρι, δηλαδή, να την κοψοχολιάσει ο Τζορτζ - και η Νάταλι Κίνερ, η οποία σε διάφορα σημεία της ταινίας δίνει ρεσιτάλ σύγχρονης αμερικανικής νεύρωσης και οδοντοστοιχίας. Άφθονα επίσης και τα σημεία αυθόρμητου γέλιου, τα περισσότερα ευτυχώς σε άμεση σχέση με την ταινία. Πολύ ωραίος και ο ρυθμός του έργου, πριν το καταλάβουμε έχουμε ήδη φτάσει στο ημίχρονο για ποπ κορν ή πιπί.
Επίσης πολύ καλοί οι τίτλοι αρχής, με ελαφριά επίγευση της αισθητικής της αεροπλοΐας των 60'ς, και μια απρόσμενα ποιητική τελευταία λέξη από τον Τζορτζ, λίγο πριν την αναγκαστική προσγείωση του "η έξοδος μόνο από αριστερά" από το προσωπικό εδάφους του θερινού σινεμά.
Για μια στιγμή όμως: στα τελευταία λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα σας περιμένει ηθικοπλαστικό και απρόσκλητο κλύσμα, έτσι για να μην μείνετε με την εντύπωση ότι υπερίσχυσαν οι επικίνδυνα διασκεδαστικές απόψεις του Τζορτζ για τον έρωτα, τις σχέσεις και την εργένικη ζωή.

(φωτό memphis flyer)

Ο Κόσμος της Σοφίας

‘Ο τελευταίος σταθμός’: Δύο ώρες κινηματογραφικού χρόνου που αφηγούνται τους τελευταίους μήνες του Τολστόι. ‘Η διαστολή του χρόνου στον κινηματογράφο είναι θαυμαστό επίτευγμα, αλλά και αναγκαία συνθήκη αποδοχής επιμέρους στοιχείων της αφήγησης’, διαβάζουμε σε ένα από τα θεωρητικά κείμενα της κολλώδους πλήξης. Αν π.χ. παραμέναμε καθηλωμένοι στον πραγματικό χρόνο, θα απορούσαμε γιατί οι ήρωες στη συγκεκριμένη ταινία πίνουν περίπου οκτώ φορές τσάι μέσα σε διάστημα μιάμισης ώρας.

Η ταινία έχει βέβαια αδύναμα σημεία, με πρώτο και καλύτερο την αίσθηση ότι και η ίδια διαρκεί μήνες. Έπειτα έχουμε και κάποια περίεργα όπως π.χ. τα αναποφάσιστα φρύδια της Μάσα που αλλάζουν μήκος κατά τη διάρκεια του έργου, η σύζυγος Τολστόι, η οποία αφού διαβάσει το αποχαιρετιστήριο γράμμα του Λεβ, κάνει ένα κβαντικό άλμα από το σπίτι προς την λίμνη (όπου την βλέπουμε σε μια από τις καλύτερες σκηνές έντεχνης απελπισίας) και γενικώς μια υπερβολή στο σούρτα-φέρτα πάνω σε ξύλινα πατώματα, το οποίο θα μπορούσε να τονίζει κάποια δραματικά στοιχεία της πλοκής – αν αυτά υπήρχαν. Εξαιρετικά χαριτωμένες όμως κάποιες σκηνές με πρωταγωνιστές καλοζωισμένα έπιπλα τύπου Louis XVI σφηνωμένα στο χώμα γοητευτικά ατημέλητων κήπων ή ανάμεσα στις λεύκες κάποιου δάσους, σίγουρα με παρελθόν γαλαζοαίματων αυτοκτονιών. Η ταινία θεωρείται φαβορί καλύτερου ρόλου επίπλου, αν βέβαια δεν διεκδικήσει κάποιος ακροατής το Όσκαρ υπομονής.

Ενδιαφέρον επίσης και το ευρύτερο δίδαγμα του χαρακτήρα της κ. Σοφίας Τολστόι, η οποία παγιδευμένη στις sui generis ηθικές τρικυμίες ευφάνταστων ιδεολόγων, τιμωρείται για το γεγονός ότι είναι η μόνη που θέλει που και που να επισκέπτεται τον πλανήτη Γη. Χαρακτηριστική η σκηνή όπου η κ. Τολστόι παθαίνει μια απόλυτα δικαιολογημένη κρίση μπροστά στην απάτη που ελλοχεύει, αλλά παρόλα αυτά δεν καταφέρνει να κλέψει την παράσταση καθώς οι παρευρισκόμενοι σπεύδουν να βοηθήσουν τον Λεβ, ο οποίος αισθάνεται κάποια soupcon αδιαθεσίας από το ξέσπασμα της συζύγου. Είναι γνωστό εξάλλου ότι όταν η συναισθηματική υπόταση - από ατολμία, τεμπελιά, πολιτική ορθότητα ή στο όνομα μιας μεγάλης ιδέας - γίνεται το κυρίαρχο παράδειγμα, οποιοσδήποτε μετρίως συναισθηματικός άνθρωπος φαίνεται για δέσιμο.

(φωτό Verso L'Aquila)