Μια σύντομη περιγραφή των τάσεων των τελευταίων ετών: φάε ό,τι μπορείς, με τα πόδια και τα χέρια, σαν πίθηκος, και μετά άσε τα κουτσούβελά σου να πληρώσουν τον λογαριασμό. Αν πάνε να κάνουν κάτι διαφορετικό (π.χ. κάτι που χαλάει την πιάτσα) βάλ'τους τρικλοποδιά, κάτω από το τραπέζι και χωρίς να διακόψεις τη μάσα. Κάθε μέρα, μόλις ξυπνάνε, θα τους λες με τη διεστραμμένη ηδονή αυτού που φέρνει κακά μαντάτα, ότι τα 'χειρότερα είναι ακόμα μπροστά μας' - δηλαδή 'σας'. 'Είμαστε η γενιά του χρέους', θα λένε με τη σειρά τους τα τέκνα, πετώντας βελάκια στις φωτογραφίες των προγόνων τους που θα γιορτάσουν την τρίτη τους ηλικία τρώγοντας όσα δεν έχουν ήδη φάει.
Κάθε συμφορά θέλει και την όασή της. Τι καλύτερο από την τέχνη, αυτό το εξιδανικευμένο νησί που ονειρεύεται η στέρηση. Εξ ου και η οργή, με ηθική επίγευση, όταν η τέχνη πειραματίζεται και δεν προσφέρει υπηρεσίες ψυχαγωγίας. Παραπάνω βλέπουμε δυο προορισμούς διακοπών, η πρώτη μόνο για τους ανίατα εκλεπτυσμένους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου