Αντζούγιες ΙΙ

Μάθημα 2ο. 

Η Αντζούγια

Πρόκειται για εξαιρετικά άτυχο ψάρι, και ίσως από τις χειρότερες περιπτώσεις μετενσάρκωσης-τιμωρίας. Αναζητούν, οι καψερές, τη θαλπωρή της ομάδας με μοναδικό αποτέλεσμα να τρώγεται ολόκληρη η ομάδα. 

Το μόνο τους επίτευγμα είναι η διακοσμητική χρήση τους (παράλληλα, χιαστή, τρίλιζα και πάντα με τα ορθάνοιχτα μάτια του ακροτελεύτιου βλέμματος) πάνω στις πίτσες και σε άλλα ορεκτικά που το στομάχι βλέπει στους εφιάλτες του. 

Τέλος, είναι ίσως από τα λίγα ψάρια που αν τα αναζητήσουμε σε μηχανή αναζήτησης απεικονίζονται σπανίως ζωντανά και συχνότερα σε βαζάκια ή ως αλιευτικό πογκρόμ.

Αντζούγιες

The Horrors

Τσέμπαλα

Ένα απολύτως μπαρόκ συμβάν, στο δεύτερο μισό των 60'ς

(φ Beware of the blog)

Beck

Pepper Rabbit

Ανίατα νιάτα

Μια σύντομη περιγραφή των τάσεων των τελευταίων ετών: φάε ό,τι μπορείς, με τα πόδια και τα χέρια, σαν πίθηκος, και μετά άσε τα κουτσούβελά σου να πληρώσουν τον λογαριασμό. Αν πάνε να κάνουν κάτι διαφορετικό (π.χ. κάτι που χαλάει την πιάτσα) βάλ'τους τρικλοποδιά, κάτω από το τραπέζι και χωρίς να διακόψεις τη μάσα. Κάθε μέρα, μόλις ξυπνάνε, θα τους λες με τη διεστραμμένη ηδονή αυτού που φέρνει κακά μαντάτα, ότι τα 'χειρότερα είναι ακόμα μπροστά μας' - δηλαδή 'σας'. 'Είμαστε η γενιά του χρέους', θα λένε με τη σειρά τους τα τέκνα, πετώντας βελάκια στις φωτογραφίες των προγόνων τους που θα γιορτάσουν την τρίτη τους ηλικία τρώγοντας όσα δεν έχουν ήδη φάει.

Κάθε συμφορά θέλει και την όασή της. Τι καλύτερο από την τέχνη, αυτό το εξιδανικευμένο νησί που ονειρεύεται η στέρηση. Εξ ου και η οργή, με ηθική επίγευση, όταν η τέχνη πειραματίζεται και δεν προσφέρει υπηρεσίες ψυχαγωγίας. Παραπάνω βλέπουμε δυο προορισμούς διακοπών, η πρώτη μόνο για τους ανίατα εκλεπτυσμένους.

Καμάκι

Ο Tom σε ρόλο πέφτουλα

(φ Waits last.fm)

Χτύπα το τακουνάκι σου και σύρε το χορό σου

Περίπου 400 ακολούθησαν την Frau Trofea όταν το δύσοσμο καλοκαίρι του 1518 άρχισε να χορεύει σε ένα σοκάκι του Στρασβούργου. Προς το τέλος του καλοκαιριού, μετά από αδιάκοπο χορό, πολλοί από αυτούς θα πέθαιναν από καρδιακές προσβολές, εγκεφαλικά και υπερκόπωση.

Η 'χορευτική πανώλη' του 1518 παραμένει μυστήριο. Ο Eugene Backman  ισχυρίστηκε ότι πρόκειται για τους σπασμούς που προκάλεσε ψωμί από μουχλιασμένη σίκαλη. Ωστόσο, η προσέγγιση αυτή δεν αρκεί για να εξηγήσει το γεγονός ότι οι κινήσεις των 'ασθενών' δεν ήταν σπασμωδικές αλλά άκρως χορευτικές. O Robert Bartholomew με τη σειρά του είπε ότι ήταν μέρος της χορευτικής ιεροτελεστίας κάποιας αιρετικής σέκτας. Όχι, γιατί χόρευαν παρά τη θέλησή τους και χωρίς απολύτως καμία μουσική υπόκρουση, απαντά ο Waller στο βιβλίο του.

"Δεν ακουγόταν καμία μουσική ενώ η ίδια [η Φράου] δεν έδειχνε κανένα σημάδι χαράς καθώς οι φούστες της ανασηκώνονταν γύρω από τα αεικίνητα πόδια της. Παρά τον εκνευρισμό του συζύγου της, εκείνη συνέχισε να χορεύει όλη μέρα. Καθώς οι σκιές μάκραιναν και ο ήλιος έδυε πίσω από τις ξύλινες στέγες των σπιτιών, ήταν πλέον σαφές ότι η Frau Trofea απλώς δεν μπορούσε να σταματήσει. Τελικά, μετά από ώρες χορευτικής φρενίτιδας κατέρρευσε από την κούραση. Καλυμμένη με ιδρώτα και με τους μυς της να συσπώνται, έπεσε σε βαθύ λήθαργο. Μετά από λίγες ώρες, ξανάρχισε τον κατά μόνας χορό της" 

Προτεινόμενο soundtrack: Το Φουρό

Moby

Dirty Vegas

Όταν αγανάκτησε ο Φρόυντ

... και γέλασε ο Νίτσε

(φ gif movie)

Scumbag Philosopher

Μη μου ζαλίζεις το υστερικό σεξ*

Στο βιβλίο του Martin Amis, Το καλοκαίρι του Έρωτα (δηλαδή, The Pregnant Widow (!)) ο συγγραφέας βάζει δυο χαρακτήρες να παίζουν το ακόλουθο παιχνίδι: ο κάθε ένας πρέπει να σκεφτεί  όσο γίνεται περισσότερους τίτλους με τη λέξη "έρωτας" και να αντικαταστήσει τη συγκεκριμένη λέξη με τη φράση "υστερικό σεξ". Παράδειγμα: "Το υστερικό σεξ στα χρόνια της χολέρας". 

Η κατάληξη της ιστορίας με τον Στρος Καν, έδειξε πόσο εύκολα το ηθικοπλαστικό πείσμα μετατρέπει την αθωότητα σε κάτι απολύτως γκροτέσκο. Εδώ και βδομάδες, σχολιαστές και διανοούμενοι, ως σταυροφόροι των δικαιωμάτων μειονοτήτων και γυναικών, έσπευσαν να πείσουν για την αθωότητα της καμαριέρας με μοναδικό γνώμονα το μίσος τους για τον Στρος Καν - ή για τους Στρος Καν της  δικής τους ζωής.  Δίπλα τους, ως πιστό αλλά και λυσσασμένο κανίς, η βεβαιότητα ότι σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής, αν κάποιος είναι σεξομανής, το θύμα του δεν μπορεί να είναι ψεύτης. 

Για περίπου ένα μήνα οι αναλύσεις σκαρφάλωναν προς νέα θεωρητικά ύψη, για να καταλήξουν μέχρι και στην ανάλυση των πολιτισμικών διαφορών για το σεξ μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ. Την ίδια στιγμή, η απλή δημοσιογραφία πάσχιζε να βάλει τις τελευταίες πινελιές στο ντικενσιανό πορτρέτο της καμαριέρας. Έχοντας ξεμείνει από στοιχεία που θα ξυπνούσαν τα ρεφλέξ συγκατάβασης και οίκτου, την παρουσίαζε πλέον ως ιδιαίτερα θρήσκα. Από την άποψη των συγκεκριμένων προθέσεων και σκοπιμοτήτων, η κίνηση αυτή ήταν απολύτως ορθή: κανείς δεν πρόκειται να αναρωτηθεί δημόσια γιατί το γεγονός ότι κάποιος είναι ιδιαίτερα θρήσκος ενισχύει την αθωότητα του. Μπροστά στην πιθανότητα οποιουδήποτε ελαφρυντικού για τον υποτιθέμενο σάτυρο, οι περισσότεροι επέλεξαν τη σιγουριά της θεούσας που σε άλλες συνθήκες μπορεί και να φοβόντουσαν.

Θα ήταν ενδιαφέρουσα μια δεύτερη ανάγνωση όλων αυτών των κειμένων προσηλυτισμού στον νεοπουριτανισμό, και ίσως απολαυστικός ο τρόπος με τον οποίο η πολιτική και θρησκευτική υστεροβουλία τους τα κάνει να φαίνονται τώρα γελοία (και όχι απλώς ψευδή). Όσα δεν είναι editorial ή σχολιασμοί αλλά ρεπορτάζ, επιστρατεύουν όλη την τέχνη της κομψής ήττας. Στους Νιου Γιορκ Ταιμς, που κάλυψαν εκτενώς την υπόθεση, διαβάζουμε ότι υπήρχαν  κάποια προβλήματα με την κατάθεση του θύματος. Αρκετά παρακάτω, και σαν να πρόκειται για κάποια λεπτομέρεια, αναφέρεται ότι το θύμα είπε ψέματα  σε σχεδόν όλα και ότι σε τηλεφωνική συνομιλία είπε ότι έχει να κερδίσει από την υπόθεση.

(*ευχαριστώ θερμά για τον τίτλο)