Rain Man

Πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τη θέση 13 στα αεροπλάνα και τις πτήσεις με αριθμό 13. Δικαιολογημένη η δεύτερη περίπτωση. Μια ολόκληρη πτήση με αυτό τον αριθμό μπορεί να είναι γρουσούζικη για όλους. Γρουσουζιά στους αιθέρες σημαίνει μόνο ένα πράγμα, όπως όλοι ξέρουμε. Ατυχήματα γίνονται σε όλα τα μεταφορικά μέσα, απαντούν κάποιοι. Μάλιστα, το αεροπλάνο είναι το ασφαλέστερο μέσο, επιμένουν. Ναι, αλλά όταν ένα αυτοκίνητο πάθει βλάβη, απλώς σταματάει και κατεβαίνεις.

Έπειτα υπάρχει και το ζήτημα των στατιστικών. Σε μια παλιά ταινία, το Rain Man, ο Ντάστιν Χόφμαν προτείνει μια εταιρία ως την ασφαλέστερη επειδή έχει καθαρό μητρώο ατυχημάτων. Ωστόσο, η εταιρία αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί  λιγότερο ασφαλής από μια άλλη που ήδη έχει κάποιο ατύχημα στο ενεργητικό της. Στατιστικά, και σύμφωνα με το ότι ο κεραυνός δεν πέφτει δυο φορές στο ίδιο σημείο, η δεύτερη έχει μικρότερες πιθανότητες ατυχήματος. Για τον ίδιο λόγο, σε κάθε πτήση είναι καλό να υπάρχει κάποιος που ήδη έχει ζήσει κάποιο ατύχημα, ώστε να ωφελούνται και οι υπόλοιποι από το στατιστικό του δώρο. Εκτός και αν είναι εκ γενετής γκαντέμης και το ατύχημα οφειλόταν σε αυτόν.

Λιγότερο σαφές το ζήτημα με τη θέση 13. Όποιος κάτσει στη συγκεκριμένη θέση θα είναι το μόνο θύμα σε περίπτωση ατυχήματος; Ή μήπως θα ρίξει όλο το αεροπλάνο ο ένας και μοναδικός κατσικοπόδαρος; Πριν από χρόνια κάποιες αεροπορικές εταιρίες έκαναν περικοπές στο μενού. Σε ορισμένες περιπτώσεις έκοψαν τις ελιές από τη σαλάτα. Υπολόγισαν ότι τα οικονομικά οφέλη από κάποιες χιλιάδες λιγότερες ελιές ήταν τεράστια. Πόσα άραγε να είναι τα διαφυγόντα κέρδη από τις ανύπαρκτες θέσεις 13 σε τόσα αεροπλάνα; Η βιομηχανία τουρισμού είναι πράγματι προληπτική. 

Μόνο που για τους πετοφοβικούς και τους προληπτικούς γενικότερα, δεν είναι καθησυχαστικό το ότι σοβαροί επαγγελματίες με τσιτωμένα κολάρα και άψογες γραβάτες, executives άνθρωποι, είναι εξίσου προληπτικοί (όπως αναφέρει το άρθρο). Ο πετοφοβικός μέσα του ξέρει ότι πάσχει από φοβία. Όμως, μια φοβία που την έχουν όλοι αρχίζει να μοιάζει με δικαιολογημένο φόβο. Κατά μια έννοια, ο εφιάλτης του πετοφοβικού δεν είναι να ξεκολλήσει η τουρμπίνα που κοιτάει σε όλη τη διαδρομή. Είναι η χλωμή αεροσυνοδός.

Ο πετοφοβικός μπαίνει σε αεροπλάνο γιατί υποθέτει ότι λίγοι συμμερίζονται την αγωνία του στον ίδιο βαθμό. Η πλειοψηφία κάτι ξέρει και δεν φοβάται, σκέφτεται. Αν και εκνευριστικό, το θέαμα κάποιου που συνεχίζει να διαβάζει το βιβλίο του ενώ τα φτερά του αεροπλάνου πάλλονται μέσα στην καταιγίδα σαν φτερούγες, είναι μεγάλη πηγή σιγουριάς. Το κάρμα του ήρεμου αναγνώστη θα προσγειώσει το αεροπλάνο με ασφάλεια, ακόμα και αν οι πιλότοι, λίγα μέτρα πιο μπροστά, σφίγγουν κάθιδροι το ένα πηδάλιο που λειτουργεί ακόμα. Αντίθετα, αν η προκατάληψη ήταν διάχυτη και οι αεροσυνοδοί μοίραζαν λαγοπόδαρα πριν από κάθε πτήση (ή αν τα λαγοπόδαρα έπεφταν από το ντουλαπάκι μαζί με τις μάσκες οξυγόνου), τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά για όλους.

(Στον ΣΜ, που ταξιδεύει)

(φ dualite)