Η αποστολή άρχισε στραβά. Εδώ που τα λέμε όλοι ήξεραν ότι η επιλογή του χαρτόμουτρου με τον προγναθισμό και τη μπριγιαντίνη δεν ήταν η καλύτερη για την αντίστροφη μέτρηση. Σαν να μην έφτανε αυτό, η φωνή του είχε πάρει διαζύγιο από το στόμα του. 'Three' έκανε το στόμα. 'Four' έλεγε η φωνή.
Η σύγχυση μεταδόθηκε σαν φρικτή ζωονόσος και στον θάλαμο ελέγχου. "Δυο ντόνατς" έλεγε ο τεχνικός, δείχνοντας με τα δάχτυλά του τρία. "Μην ανησυχείς, εχουν οξυγόνο για δυο μέρες" έλεγε ο μηχανικός, δείχνοντας "ένα" με τον δείκτη του. "Που μπορώ να καπνίσω;", ρωτούσε ο τεχνικός. "Δεξιά" έλεγε ο φύλακας, δείχνοντας αριστερά, δηλαδή στις δεξαμενές καυσίμων.
Όταν είχαν φτάσει πλεον στη σελήνη, και μετά από ατελείωτα σεληνιακά απογεύματα, έμαθε και στους άλλους το κόλπο. Μόνο που, λόγω της έλλειψης βαρύτητας, η φωνή άρχισε να απομακρύνεται ανεξέλεγκτα από την οπή που συνήθως τη φιλοξενούσε. Έτσι, όταν παράγινε το κακό, ήξεραν ότι αν ήθελαν να ρωτήσουν κάτι, έπρεπε να το κάνουν από την προηγούμενη μέρα ώστε να ακουστεί την επόμενη. Αυτό δεν ήταν πάντα βολικό. Για παράδειγμα, όταν οι αστροναύτες επιτέλους επέστρεψαν στη Γη και ενώ αγκαλιάζονταν διάπυροι από συγκίνηση με τους συναδέλφους τους στο κέντρο ελέγχου, ακούστηκε μια ασώματη φωνή από την προηγούμενη μέρα: "Καλά, πότε θα μας φέρουν πίσω στη Γη αυτοί οι φλούφληδες στο κέντρο ελέγχου;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου