Το νέο μαύρο της ψυχομουρμούρας είναι ότι δυσκολευόμαστε στα πάντα, ότι καταστάσεις και πράγματα μας υπερβαίνουν. Γεννήθηκε μια κουλτούρα άκομψης εξομολόγησης, μάλλον από υπεραντίδραση στην κουλτούρα της αυτοπεποίθησης. Οι πιο πονηροί έγιναν απλώς μπλαζέ γιατί η έλλειψη ενδιαφέροντος έχει πολλά διαπραγματευτικά αβαντάζ.
Η εξομολογητική διάθεση που εμφανίστηκε στα περιοδικά και μετά στα βιβλία αυτοβοήθειας ήταν παρακλάδι της ιδέας ότι οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει οτιδήποτε. Η κλασική παρηγοριά του τεμπέλη (αν το θέλεις πολύ, θα το πετύχεις) προς τον ανίκανο (αχ, ναι, είναι ζήτημα θέλησης) απέκτησε τις ευλογίες ευπώλητων συγγραφέων-γκουρού. Έκτοτε δεν υπάρχει πια ανίκανος ή ατάλαντος άνθρωπος, απλώς άνθρωποι που δεν βρίσκονται σε επαφή με τον εσωτερικό τους εαυτό, ο οποίος για κάποιο λόγο αποκλείεται να είναι ακόμα πιο ατάλαντος. Γιατί όπου σκάψεις πρέπει κάτι να βρεις ;
Μέσα στην μπεσαμέλ της άνευ όρων παρηγοριάς, ξεχάστηκε ότι, αρχικά τουλάχιστον, η πιο απλή και χρήσιμη απάντηση σε όποιον δυσκολεύεται, πελαγώνει, δεν του βγαίνει - και γενικώς ζητά παντοιοτρόπως επιείκεια για το αποτέλεσμα - είναι 'κάνε κάτι άλλο, είσαι άσχετος'. Καμιά φορά η πολλή προσπάθεια είναι το πρώτο χάδι αποτυχίας, και όχι έντιμος δρόμος προς κάποιο συγκλονιστικό αποτέλεσμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου