Η Lana έχει χτίσει ένα τερατώδες αυθαίρετο πάνω στο κύμα. Η Villa Lana λοιπόν βρίσκεται κάπου στην άκρη της πόλης, εκεί που αρχίζουν τα ξερόχορτα, τα πλαστικά μπουκάλια και οι σακούλες καρφούρ. Που και που βλέπεις και καμιά ξεκοιλιασμένη κασέτα, με την μαγνητική ταινία να ανεμίζει στα γαιδουράγκαθα σαν σκηνή από ιρανική ταινία. Είναι προφανές ότι ο Δήμος πέρασε από εκεί την τελευταία φορά το 1982.
Κάποια στιγμή την καρφώνει ο γείτονας που ακούει ντεθ μέταλ και στέλνει την Ειδικές Δυνάμεις Πολεοδομίας με το ελικόπτερο. Τα μέλη της δύναμης κρούσης δεν είναι σίγουροι ότι αυτή είναι η Villa Lana αλλά λίγα δευτερόλεπτα μετά η Lana προδίδεται επείδη κατά τύχη είναι η ώρα που βγαίνει στο μπαλκόνι για μια ανέμελη περιστροφή με το νυχτικό της.
Αρχικά, αντιμετωπίζει την όλη κατάσταση με τη γνωστή μέθοδο της σέξι αδιαφορίας: κυλιέται στο κρεβάτι, διαβάζει τα ζώδια στο περιοδικό που σούφρωσε από το τελευταίο μποτέ της, χαιδεύει το υπέροχο σώμα της για να σιγουρευτεί ότι είναι ακόμα δικό της, κοιτάει με χαρμολύπη τον ωκεανό, στέκεται μπροστά στο παράθυρο να δροσιστεί από τον έλικα και άλλα σχετικά.
Γρήγορα όμως τα πράγματα θα πάρουν άλλη τροπή: το ποτήρι της αγανάκτησης θα ξεχειλίσει όταν το σι-θρου που τυχαία έριξε πάνω της το πρωί πιάνεται στο %$*κάγκελο που τόσα χρόνια λέει να φτιάξει. Άλλοι θα την πληρώσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου