Η πρωταγωνίστρια της ταινίας είναι νέα και όμορφη. Για αμιγώς conceptual λόγους, το σενάριο επιβάλλει κάθε τόσο να βγάζει τα ρούχα της. Κατά τα άλλα, στις περισσότερες σκηνές έχει ακριβώς την ίδια έκφραση . Υπαρξιακή αγκύλωση, σκέψεις που κατευθύνονται στο υπερπέραν ή απλώς ατάλαντη; Δεν θα μάθουμε ποτέ. Εξίσου μυστηριώδη τα κίνητρά της: γιατί, π.χ., αποφασίζει να ζήσει διπλή ζωή; Γιατί ο διάλογος έχει αυτές τις περίεργες και βαρυσήμαντες παύσεις ακόμα και όταν είναι του τύπου "πήγα να αγοράσω καφέ. Ήταν κλειστό. Ο Jacques φορούσε καπαρντίνα";
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι σεναριακή ανεπάρκεια. Πρόκειται για απεικόνιση του τυχάρπαστου, του συμπαντικού ετσιθελισμού που διέπει την ανθρώπινη ύπαρξη. Γιατί, όμως, πήξαμε στις ταινίες με ευπαρουσίαστες κορασίδες; Προφανώς επειδή τα υπαρξιακο-κοινωνικά μηνύματα δεν θα μπορούσαν να αποδοθούν με μια μπάμπω του συρμού. Η οποία φυσικά δεν θα έκοβε εισιτήρια και δεν θα ανταποκρινόταν στη μεση φαντασίωση του μέσου μεσήλικα άντρα, θεατή ή σκηνοθέτη. Έτσι και αλλιώς όλοι ξέρουν ότι το κάλλος πάντα υπόσχεται κάτι παραπάνω από το προφανές. Αυτός είναι ο λόγος για το εύρος χρήσης του, από το soft core μέχρι το υπαρξιακό κιτς.
Ξέρουμε επίσης ότι αν ο σκηνοθέτης δεν ήταν γνωστός, από χώρα με επίμονο πολιτισμικό branding, ή αν οι διάλογοι ήταν σε κάποια λιγότερο εύηχη γλώσσα, θα υποπτευόμασταν μια διάσταση ηδονοβλεψίας και ενδεχόμενες εμπορικές προθέσεις από την πλευρά των συντελεστών της. Αν, π.χ., η ταινία ήταν παραγωγή του Χόλιγουντ, η καταδίκη θα ήταν άμεση, κάθετη, ευκαιρία για κάθε αφόρητο ισχυρογνώμονα να διαφημίσει τα πολιτικά και καλλιτεχνικά του φρονήματα. Αλλά επειδή ο σκηνοθέτης είναι, π.χ., Γάλλος θα του δώσουμε τουλάχιστον 3 αστεράκια και θα θαυμάσουμε το πόσο κομψά χρησιμοποιεί όλες τις δυνατές προφάσεις για να σερβίρει κάτι το εντελώς αμελητέο.
εικόνα: martin klasch
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου