Η ρήση ότι 'το μόνο πράγμα που πρέπει να φοβόμαστε είναι ό ίδιος ο φόβος' ακούγεται όλο και πιο συχνά. Ήδη κινδυνεύει να αδειάσει από νόημα: απλώς ακούγεται σωστή, ή ηχεί σωστά, σε όλες τις περιστάσεις. Ως σύνθημα κινδυνεύει να μετατρέψει την αποδοχή του σε ρεφλέξ.
Πρόσφατα ακούγεται συχνά και στις περιοχές όπου δεν πατάς πια μετά το σούρουπο. Ίσως επειδή διακινείται μια άρρηκτη σχέση μεταξύ εγκληματικότητας και μετανάστευσης, το να μην φοβόμαστε τον φόβο σερβίρεται ως έμμεσο αντιρατσιστικό μήνυμα. Όμως, ο φόβος της βίας υπάρχει ανεξάρτητα από εθνικές ή φυλετικές εικασίες.
Σε πολλές περιπτώσεις το σύνθημα καλεί τους κατοίκους να συνεχίσουν τη ζωή τους όπως πριν. Όμως το ότι δεν τη συνεχίζουν όπως πριν, επιλέγοντας να μην κάνουν πια βόλτες σε σκοτεινά σοκάκια, μπορεί να είναι απόλυτα λογικό αν είναι διαπιστωμένο ότι κάθε βράδυ γίνονται μαχαιρώματα. Ο φόβος τους δεν είναι μια αδέσποτη φοβία, αλλά αντίδραση σε πραγματικές συνθήκες.
Έπειτα, η εγκληματικότητα δεν είναι μόνο απειλή προς τρίτους αλλά και σωματική βλάβη ή απώλεια ζωής για τα θύματα, είτε είναι μόνιμοι κάτοικοι είτε μετανάστες. Παρά τις καλές προθέσεις, η προτροπή να συνεχίσουμε τη ζωή μας αφορά μόνο το σκέλος της απειλής, καλώντας μας να αντιμετωπίσουμε το φόβο σαν να είναι απλώς μια αρνητική ψυχολογική κατάσταση που πρέπει να ξεπεράσουμε. Που ως προτροπή είναι τουλάχιστον άστοχη αν σκεφτεί κανείς τα θύματα της βιας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου