5 Easy Pieces, ταινία του 1970, που σημαίνει διάλογος που με βια καλύπτει μια σελίδα (η παραπάνω σκηνή είναι η πιο φλύαρη), μουγκές σκηνές που επιμένουν για ολόκληρα 5λεπτα χωρίς καμία μουσική υπόκρουση, απόλυτα ανακόλουθες συζητήσεις, απότομες αναχωρήσεις των χαρακτήρων και διπολικού τύπου ξεσπάσματα και μελαγχολίες.
"Είσαι ελεύθερη αύριο;" λέει ο Νίκολσον στη ξανθιά γυναίκα που μάλλον φλερτάρει. Βρίσκονται και οι δύο σε ένα σπίτι στη μέση του πουθενά, παρέα με έναν ψυχωτικό νοσοκόμο-σφίχτη και ένα πιανίστα που φοράει ορθοπεδικό κολάρο. Απάντηση: "όχι αύριο, αλλά μεθαύριο. Άργησες να έρθεις. Μου αρέσει η ιππασία. Και η ιστιοπλοΐα. Τώρα πάω να κάνω ένα ζεστό μπάνιο". Ε;
Πολλά ερωτήματα θα μείνουν αναπάντητα. Το τέλος όμως θα δικαιώσει κάθε επίμονο θεατή: ο Νίκολσον βρίσκεται στην τουαλέτα κάποιου βενζινάδικου, τον βλέπουμε να σκέφτεται επί 2 ολόκληρα λεπτά. Μετά στρέφεται προς τον καθρέφτη και κοιτάει το είδωλό του. Έπειτα μπαίνει σε ένα φορτηγό και φεύγει, αφήνοντας το αυτοκίνητό του και τη φίλη του να περιμένουν δίπλα στην αντλία.
Σε μια άλλη σκηνή, ίσως η καλύτερη, ο Νίκολσον, το μαύρο πρόβατο μιας οικογένειας μουσικών, επιστρέφει στο πατρικό του, μια σικ καλύβα με βελούδινους καναπέδες και κομψά αμπαζούρ, κάπου στη νωπή αμερικάνικη εξοχή. Ο πατέρας του, τον οποίο υποδύεται ένας τυχερός που το μόνο που έχει να κάνει είναι να κάθεται βουβός σε μια καρέκλα, έχει δει καλύτερες μέρες. Δεν είχε καλή σχέση με τον γιο του. Σε μια σκηνή που ο Νίκολσον τον πηγαίνει βόλτα σε έναν παραθαλάσσιο αγρό κάτω από έναν ασήκωτο ουρανό, λέει στον πατέρα του "Και να μπορούσες να μιλήσεις, δεν θα μου μίλαγες".
