Τουιτ τουιτ σνιφ

Βούιξε το twitter στην Αγγλία από τον ανταγωνισμό λύπης για τον θάνατο του Μακουίν. Αυτά να τα βλέπουν όσοι νόμιζαν ότι ένα μέσο που μεταφράζεται ως 'τιτίβισμα' δεν μπορεί να είναι δίαυλος ειλικρινούς πένθους. Δεν είναι όλα τα πουλιά χαρούμενα. Εξάλλου το συγκεκριμένο μέσο ταιριάζει σε συναισθήματα μέσης διάρκειας 0.3 δευτερολέπτων. "Απίστευτο" (για κάποιον αδικοχαμένο), "Απίστευτο σούσι" (το αμέσως επόμενο tweet) από τον ίδιο ξεχαρβαλωμένο εγκέφαλο.

Και λίγος ακόμα JG

Tom εντ Nicωle

Days of Thunder: ταινία του 1988, δηλαδή σφηνωμένη κάπου στο τέλος μιας δεκαετίας ανείπωτης κακογουστιάς. Πρέπει να επισημάνουμε, σχεδόν ως προειδοποίηση, ότι η Kidman περιφέρεται με ένα κολλητό γαλάζιο τζιν μέχρι τον αφαλό. Από αυτά που, την αποφράδα δεκαετία, οι παστρικοί τα φορούσαν με τσάκιση και τσαχπίνικη πιέτα τις Κυριακές στις ταβέρνες. Υπάρχει δε μια σκηνή που σερβίρεται ως σέξι: η Kidman, ως γιατρός, εξετάζει τον Tom Cruise. Είναι και οι δυο όρθιοι και αντικριστοί. Μόνο που η Nicole, που φοράει το τζιν και ιατρική φόρμα, του ρίχνει ένα κεφάλι. Και ο Tom, που φοράει κάτι που μοιάζει με νυχτικό μαιευτηρίου, την κοιτάει (κάπου στο ύψος της καρωτίδας της) σαν να περιμένει καρτερικά κάποια τιμωρία. Η τιμωρία δεν έρχεται, αλλά κατά την έξοδό τους από το ιατρείο, αρχίζουν να φιλιούνται παθιασμένα. Ο Tom ξαφνικά έχει μεγαλώσει καθ'ύψος, αλλά τώρα φαίνεται να δέχεται επίθεση από τις κατσαρές μπούκλες-ελατήρια της Nicole. Καημένε Tom, μια ζωή καταδικασμένος στο τακούνι.

Θραύσμα

'...their warm tolerance of my perversions'

JG Ballard

Πες το μ'ενα Στηθοσκόπιο

Ποια η διαφορά μεταξύ των όρων 'λαιμαργία' και 'διατροφική διαταραχή'; Σε ορισμένες - ίσως πολλές - περιπτώσεις, κάποια δις δολάρια κέρδους για κάποια επαγγέλματα και εταιρείες. Μια και το 'διατροφική διαταραχή' μπορεί ν'ανοίξει την πόρτα για διαγνώσεις, συνταγές, φάρμακα κοκ. Οι λέξεις δεν είναι αθώες. Απ'ό,τι φαίνεται γίνονται και ψυχο-διαγνώσεις σε παιδιά 2 ετών. Για να μπορεί η επιστήμη να κινηθεί απρόσκοπτα, χωρίς τη φλυαρία του υποκειμένου.

Η δικιά σου έχει wah wah;

Η ντουντούκες μάλλον έχουν προηχογραφημένα μηνύματα. Ή τουλάχιστον προηχογραφημένες φωνές. Δεν εξηγείται αλλιώς. Ακόμα και στα παιδικά καρναβάλια στις πλατείες, η ντουντουκοφωνή που καλεί τα παιδάκια να παίξουν είναι τύπου 'αγροτικό μπλόκο'. Ίσως κάθε μοντέλο ντουντούκας να έχει διάφορα setting φωνής και μηνυμάτων ανάλογα με τις περιστάσεις. Το ζήτημα είναι καθαρά τεχνικό. Καλό είναι όμως να κοιτάμε και το manual: για πανηγύρι γυρίστε το κουμπι στο 1, για πρωινή πορεία στο 2, για απογευματινή στο 3, για μπλόκο τύπου 'Α' στο 4, κοκ. Προσοχή στις κινέζικες, γιατί έχουν άλλους καημούς.

How I Wushed you Were Mine

Πιο κούλ δε γίνεται. Αστράφτει το καπέλο του. Και το δοντάκι. Η μπάντα λέγεται Watsonian Institute. Στην υγειά σου Johnny.

Αρχίστε την ομιλία μου χωρίς εμένα

Το cast: Arthur Koestler, Mamaine Paget, J-P Sartre, Simone de Beauvoir, Albert Camus, Francine Camus.

Η βραδιά αρχίζει σ'ένα αλγερινό μπιστρό, συνεχίζεται σε ένα nightclub 'με ροζ και μπλε λάμπες φθορίου', για να κλείσει, κατά τις 4 πμ, στο Chez Victor για 'κρεμμυδόσουπα, μύδια και λευκό κρασί'. Τύφλα, ο Koestler πετάει ένα κομμάτι κόρας από τη μια άκρη του τραπεζιού και χτυπάει την Mamaine στο μάτι. Ο Sartre εξίσου μεθυσμένος, έχει βαλθεί να χύνει αλάτι και πιπέρι μέσα σε χαρτοπετσέτες που μετά βάζει στην τσέπη του. Λέει ότι το πρωί έχει να δώσει μια διάλεξη με τίτλο 'Η Ευθύνη του Συγγραφέα'. Τότε ο Camus λέει 'Λοιπόν, θα πρέπει να μιλήσεις χωρίς εμένα', για να πάρει την απάντηση από τον Sartre 'και εγώ θα ήθελα να μιλήσω χωρίς εμένα', που αμέσως μετά ξεκαρδίζεται στα γέλια.

New York Review of Books, Koestler: The Literary and Political Odyssey of a Twentieth-Century Skeptic του Michael Scammell.