Είναι λίγο ύποπτη η φράση 'πλανήτης που μπορεί να υποστηρίξει ζωή'. Είναι σίγουρο ότι προδίδει τον πόθο ορισμένων να βρούν απόκεντρα διαστημικά οικόπεδα. Δεν έχουν εντελώς άδικο. Ξέρουν πολύ καλά ότι αν κατοικούνται, θα έχουμε ζητήματα: αναγκαστικά οι κάτοικοί τους θα διανύουν κάποια συγκεκριμένη στιγμή της πολιτισμικής βιογραφίας τους, συγκριτικά προγενέστερη ή μεταγενέστερη. Θα ήταν γενικά κρίμα μετά από ένα διαστημικό ταξίδι δεκαετιών το λεπτεπίλεπτο διαστημόπλοιό μας να προσγειωθεί στη Δίδυμη Γη μόνο και μόνο για να συνθλιβεί από το μενίρ κάποιου τρωγλοδύτη. Εξίσου απελπιστική η εικόνα του αστροναύτη μας, με πλήρη εξάρτηση και το ανυπάκουο βήμα κάθε εφιάλτη, να προσπαθεί να ξεφύγει από τον αλαφιασμένο πτεροδάκτυλο. Απλώς βρέθηκε στο σωστό σημείο, τη λάθος στιγμή.
Από χρονική άποψη, τα πάντα είναι ανοικτά. Εξίσου ανοικτή και η περίπτωση μετά από δεκαετίες διαστημικής μοναξιάς ο αστροναύτης να προσγειωθεί στη Δίδυμη Γη ακριβώς τη στιγμή που εκείνη τυχαίνει να βρίσκεται λίγα λεπτά μετά την αναχώρησή του για το διαστημικό ταξίδι. Εκεί θα έχει τη μοναδική ευκαιρία να βιώσει την απουσία του, να δει πώς είναι τα πράγματα όταν λείπει, να απολαύσει τους ύποπτα ξέφρενους πανηγυρισμούς φίλων και συνεργατών, οι οποίοι μόλις τον ξαπόστειλαν για το ταξίδι που για τον ίδιο ήδη έληξε.
